Back to basic at Mariakani!

We zijn ondertussen een heel aantal dagen verder (het is zondagavond als ik dit schrijf), maar wat voor een dagen, echt geweldig!
Donderdag stond in het teken van luiheid! Lekker behalve een paar huishoudelijke taakjes, de hele dag gehangen, 's middags een paar uur geslapen, en verder helemaal niets! Zelfs uit eten geweest, omdat we geen zin hadden om te koken! Hier heb ik voor het eerst mataha gegeten, een soort aardappel/mais/erwten-puree, natuurlijk met beef-stew. Bijna alles wordt hier geserveerd met beef-stew. Beef is dan ook het goedkoopste vlees hier. Helaas zijn de Kenianen zelf wat meer gewend aan het zeer taaie vlees, waardoor ik nogal regelmatig last heb van kiezen die uit elkaar gedrukt worden, omdat er nog een groot stuk vlees tussen zit. Tandenstokers zijn dan ook mijn allergrootste vriend geworden hier in Kenia.
Vrijdag zijn we na eerst het hele huis eens grondig onder handen genomen te hebben en ons beddegoed en andere was te hebben gewassen en opgehangen een tas gaan inpakken voor het weekend, want dit weekend gingen we voor 2 nachten naar Mariakani. Voor degenen die het niet meer weten, dit is het geboortedorp van Bimba, waar een groot deel van zijn familie woont (ouders, broertjes, zus, ooms, tantes, neefjes, nichtjes, oma) maar ook waar geen electriteit of stromend water is, waar mensen rijk zijn als ze een matras en een bed hebben, maar vooral, waar je in de middle of f***ing nowhere zit. Bimba had me eerst verrast aangekeken toen ik voorstelde dit weekend voor een heel weekend naar Mariakani te gaan. Hij had niet verwacht dat ik dit zou voorstellen i.v.m. de afgelegenheid en dat het daar wel echt heel primitief is. Ik vertelde stoer dat ik 10 jaar scoutsleiding geweest ben, meerdere malen buiten geslapen heb zonder matras en dit echt wel zou overleven. Primitief was ik wel gewend. In mijn hoofd dacht ik: "Ach het is maar een weekendje, daarna gaan we weer lekker terug naar ons eigen huisje" en: "Net als met scouting, lekker een weekendje bivakkeren". Zo gezegd, zo gedaan, tas gepakt, telefoons en laptop opgeladen, de was binnengehangen en op weg dan maar! De reis naar Mariakani verliep dit keer gelukkig zonder ongelukken! Vanaf Mombasa zaten we bij toeval bij een nicht van Bimba in de matatu. Zij belde haar zusje om dit te vertellen en sprak af dat die naar het petrolstation zou komen waar wij uit de matatu zouden komen. Dan zouden we daar bij het barretje even wat drinken met zijn allen. Zo gezegd, zo gedaan. Na het drankje werd het in Mariakani al snel donker. We haalden even wat vlees en groenten voor het avondeten en liepen na afscheid genomen te hebben van de nichtjes daarna door de "winkelstraat" naar Bob's pub. Dit is de "pub" (lees een soort van overdekt terrasje met pooltafel, tv, wat plastic stoelen en een paar tafeltjes van ongeveer 20m²) van Bimba's vader. Deze pub staat helemaal aan het eind van de bewoonde wereld waarvandaan we vorige keer een motorbike namen naar Bimba's village. Deze onverharde weg vol kuilen, geulen en vooral veel los zand was door de hevige regens veranderd in een soort van glijbaan van natte klei-grond. Dat en het feit dat het al donker was deed Bimba besluiten een taxi te bellen ipv een motorbike. Ondanks de veel hogere kosten, vond ik dit helemaal geen slecht plan, zeker niet na mijn laatste ervaring met een motorbike op die weg ;)
Ondertussen dronken we een biertje in zijn vaders pub en gingen we even 1 huisje verder bij zijn tante langs die de local brew palmtree wine maakt en verkoopt en heel blij was om mij weer te zien. En dan bedoel ik echt heel blij! Hahahaha, ik werd helemaal doodgeknuffeld, mijn hand werd vastgehouden en niet meer losgelaten (ik dacht even in het kaarslicht te zien dat ze bijna huilde) en toen ik wegging werd ik weer doodgeknuffeld. Wel leuk natuurlijk dat enthousiasme! Bimba kocht nog even een kip voor de lunch van morgen. Ja je leest het goed, geen "kip", maar "een kip"! Levend zeg maar. Geen electriciteit, dus geen koelkast he.... Het beestje lag met de pootjes aan elkaar geknoopt aan zijn voeten te wachten tot het weer opgepakt werd en meegenomen, en elke keer als er iemand te dichtbij langsliep en bijna opstapte stond het beest doodsangsten uit, schreeuwde alles bij elkaar en probeerde te vliegen. Ik moet zeggen, ik vond het best zielig! Ik word nooit een vegetariër, maar geef mij maar gewoon een stuk vlees uit de supermarkt of zoals hier in Kenia, bij de slager vandaan, maar liever niet een levend beest waarbij je zijn hele lijdensweg nog meemaakt.
Toen de mannen in Bob's pub hoorden dat ik die nacht in Bimba's village zou slapen, keken ze ons vol ongeloof aan. Er werd had gelachen en Bimba werd voor gek verklaard dat hij me daarmee naartoe nam om daar te slapen. Dat zou ik niet overleven volgens hen! Ook zijn vader geloofde niet dat ik daar echt ging slapen.
Na heel erg lang wachten (ik denk toch zeker wel een uur) kwam de taxi aangereden. Ook met taxi bleek de weg nog wel een hele beproeving. We gingen van rechts naar links, naar rechts, naar links over heuveltjes door geulen/kuilen, slippend door de natte klei. Op dit moment was ik echt heel blij dat ik in een auto zat en niet op een motorbike! Aangekomen in het dorpje van Bimba, stonden binnen no-time weer alle kinderen uit het hele dorp om de auto heen. Onze tassen werden direct overgepakt en weggebracht en na de nodige enthousiaste begroetingen werden we naar het huisje van zijn moeder begeleid. Daar vonden we ook Popeye (Bimba's broer) en zijn ex-vriendin met hun baby. Bimba had me al verteld dat Popeye een baby (ik schat 1 jaar oud) had en liever niet wilde dat iedereen dat wist. (Popeye is 19 jaar en is dus niet meer samen met de moeder van het kind) Ik moest er dus maar niet over beginnen met Popeye had Bimba toen gezegd, maar ja, nu stond ik er oog-in-oog mee dus kon ik er ook niet meer omheen. Maar wat een schatje was dat zeg! Binnen no-time had ik het kind in m'n armen en daar is het dan ook nog een tijd gebleven. ;) Hierna werden we begeleid naar het huis dat Bimba aan het bouwen is (het huis met muren, ramen en een dak). In het huisje stond een salontafeltje met daarop een oliekaarsje en 2 plastic stoelen ernaast klaar voor ons. Het zag er echt zo schattig, knus uit, echt zo mooi! Popeye bleek dit gedaan te hebben, toen hij hoorde dat wij naar Mariakani kwamen. Wij namen plaats en alle kinderen kwamen allemaal om ons heenstaan, de volwassenen gingen daaromheen op stenen e.d. zitten. Dit keer hadden we wat dropjes en lollies meegenomen, maar er waren meer kinderen dan verwacht, dus uiteindelijk had niet iedereen een lollie, maar dat was geen probleem, de kinderen met lollie stopten de lollie gewoon af en toe bij een kind in de mond dat geen lollie had. Bimba liet de kinderen wat foto's en filmpjes zien die we tot nu toe gemaakt hadden en ik maakte nog wat meer foto's en liet die direct zien. Dat vinden die kinderen echt helemaal geweldig die foto's. Camera's hebben ze natuurlijk niet, dus jezelf terug zien hoe je net stond, dat is hilarisch. Er werd dan ook heel wat afgelachen/geschaterd. Ondertussen viel mij op dat er ook mensen in de andere kamer zaten, dus vroeg ik me af wat daar was. Ik nam een kijkje en zag dat daar op een grote rieten mat een matras was neergelegd met daarboven een muskietennet en dat voor de ramen 2 grote doeken hingen als gordijnen. Ook dit was het werk van Popeye. We mochten vannacht in ons "nieuwe" huisje slapen! Ik vond het echt geweldig! Ik wist niet wat ik moest verwachten, dus had gewoon maar gerekend op slapen op de grond in een kamer waar meer mensen slapen zonder muskietennet enz. Ik had me voorbereid op een worst-case-scenario en nu bleek het echt alles behalve worst-case te zijn! Echt, ik smolt! Nadat ons ook nog eens een lekkere maaltijd, ugali met beefstew, door Popeye werd voorgeschoteld (die ik voor het eerst met mijn handen moest eten, want zo doen ze dat daar, terwijl iedereen bleef, dus toekeek) heeft Bimba aangegeven dat het tijd was voor iedereen om te gaan, want wij gingen naar bed. Het was dan ook al 22.30 uur en we waren die ochtend vroeg opgestaan (7.00 uur), dus de vermoeidheid was wel aanwezig. We keken nog even een filmpje in bed terwijl we om ons heen de geluiden van de anderen steeds minder hoorden worden. 's Nachts werd ik natuurlijk wakker omdat ik naar het toilet moest. We hadden afgesproken dat ik Bimba dan even wakker zou maken en hij met me mee zou gaan, omdat het gewoon buiten was. Toen ik buiten kwam zag ik weer die prachtige sterrenhemel, dit keer dus vanaf een plek waar het echt heel héél donker is. Het was echt prachtig! Het is echt jammer dat ik er geen foto van kan maken, maar ik kan je echt verzekeren dat je hier veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel meer sterren ziet dan thuis in Nederland! Echt supermooi!
De volgende ochtend werden we alweer vroeg wakker. Het hele dorp leek al wakker te zijn. Bimba stuurde Popeye naar de shop om brood en boter te halen, terwijl wij ons gezicht wasten, tanden poetsten en een wandelingetje door het dorp maakten (natuurlijk gevolgd door weer een groepje kinderen). Soms vind ik het wel lastig, het is hier echt gebruikelijk om kinderen of je jongere broertjes of zusjes van alles voor je te laten doen. Dat gaat van tas aanpakken en wegzetten tot terwijl jij op de bank ligt even iets voor je van tafel aangeven terwijl de andere persoon aan de andere kant van de kamer zit en jij naast de tafel ligt en er net niet bij kan. Ook nu weer, dat Bimba Popeye voor brood en boter naar de shop laat gaan, ik denk dan alleen maar, "dat kunnen we toch ook zelf doen?" Maar het is echt heel normaal, kinderen springen meteen op als ze voor een boodschap gestuurd worden oid en doen echt alles zonder mopperen of weigeren. Zelfs als ze terugkomen van de shop zonder de boodschap omdat dit er niet was en de opdracht krijgen dan naar een andere shop te gaan om het daar te proberen en daar het weer niet kunnen vinden en dan naar nog een shop gestuurd worden, gaan ze nog steeds zonder mopperen. Daar kunnen de kinderen in Nederland nog wat van leren ;)
Na ons ontbijt van brood met boter en een glas water belden we een motorbike om ons naar Bimba's oma te brengen die in een village bovenop de berg woont. Dit keer moest ik dus echt weer op die motorbike, terwijl de weg alleen nog maar verslechterd was, want het had de halve nacht en ochtend nog heftig geregend. De bestuurder bleek een zeer goede te zijn, want hij wist precies waar hij voorzichtig moest zijn en liet ons ook enkele keren afstappen om even zelf een stukje te lopen als de weg echt te slecht was. Ik zag dit alleen maar als positief, want liever een stukje lopen dan wegglijden met de motorbike en in die vieze modderpoel vallen. Aangekomen bij de village van zijn oma zag ik enkele vrouwen onder een boom zitten. Zij waren blaadjes van takjes aan het afscheuren. De blaadjes bleken als groente te worden gegeten. 1 van deze vrouwen was de oma van Bimba. Ook zij was zeer enthousiast mij te zien. Ze kon niet geloven dat ik helemaal tot hier gekomen was, als mzungu (blanke). Ze sprak dan ook geen Engels, maar ook zij kwam meerdere malen naar mij toegelopen om me te omhelzen, mijn hand vast te houden, helemaal blij naar me te kijken en dingen te zeggen die ik niet verstond. En later toen ze al een tijdje met een hikkende baby op schoot de blaadjes aan het afscheuren was, pakte ze het kind op en gaf het aan mij alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat ik de baby nu even zou nemen. En tja, wat doe je met een hikkende baby.... ik heb geen idee, dus toen na een heel aantal minuten (ik denk zeker wel 10 minuten) het kind nog steeds aan het hikken was, keek ik Bimba maar eens benauwd aan en vroeg wat ik kon doen om de hik te laten stoppen. Ik vond het zo zielig! Bimba nam de baby over en gaf het aan de moeder. Toen alle blaadjes gescheurd waren, spraken oma en Bimba wat met elkaar, vervolgens liep oma naar haar huisje. Bimba vertelde me dat oma een kip wilde slachten voor ons. Nu liepen er verschillende kippen rond het huis, maar ja, die liepen allemaal los. Met wat voer lokte oma de kip die ze wilde naar zich toe en greep hem zo van de grond. Jaja, in de 90, maar kippen vangen kan ze nog! Het beest ging flink tekeer, was het er niet mee eens, maar oma overwon. De herder van de geiten werd erbij gehaald om het beest te doden, waarna oma en kip voor een tijdje verdwenen. Later zag ik oma met kale kip voor haar huisje lopen en nog weer later, toen wij in een ander huisje binnenzaten omdat het voor de verandering weer eens aan het stortregenen was kwam oma met gebraden kip en ugali bij ons zitten. De ingewanden lagen er ook bij, maar (gelukkig) waren die traditioneel voor oma, want die had de kip bereid. Ook hier mocht ik weer fijn ugali en kip met de handen eten. Ugali is zoals ik al eerder verteld heb een soort maiszetmeelpap. Nu denk je bij pap aan natte brei, maar dat is het dus niet. Ugali wordt gemaakt van maismeel en water dat verhit wordt en dan eigenlijk een soort compacte klomp wordt, waarvan je stukjes kunt afbreken en die dan in je hand moet kneden tot een handige vorm om daarmee dan wat saus/kip/beef/etc te pakken en gezamelijk in je mond te stoppen. Ugali wordt hier meer gegeten dan rijst, wat ik verwacht had dat veel gegeten zou worden. Ik moet zeggen, ik vind het niet vies, maar geef mij maar gewoon aardappels, groenten, vlees.... (ik blijf een hollander he ;) ) Het vult overigens wel enorm, vandaar dat het waarschijnlijk ook zoveel gegeten wordt...
Na deze uitgebreide lunch gingen we weer op weg naar Bimba's huisje. We namen weer een motorbike en ook deze wist goed waar je voorzichtig moest zijn, waar je beter even af kon stappen en waar je hard kon rijden. Ik scheet zoals gewoonlijk weer 15 kleuren, maar we zijn zonder kleerscheuren aangekomen bij Bimba's huisje. Daar hebben we nog even gezellig wat rondgehangen met Popeye en de baby, die terwijl die lekker bij mij op schoot zat bedacht, dat hij hier ook best een plasje kon doen. Nu snapte ik waarom ik hem vandaag al in 3 verschillende outfits gezien had. Hij droeg geen luier.... Aangezien ik mijn enig meegebrachte trui op schoot had liggen, was deze nu helemaal nat, ipv mijn broek, maar we bleven nog een nacht in Mariakani en mede door de vele regenbuien was het daar best fris 's avonds. Ik vroeg Popeye dus of ik mijn trui ergens kon spoelen. Direct nam hij mijn trui mee, en waste hem voor mij. Vervolgens was het tijd om afscheid te nemen. Er werd weer een motorbike gebeld en ook deze keer ging het helemaal goed. Bimba liet zich nog even scheren en daarna liepen we door naar de overkant van de straat waar we de nichtjes weer tegenkwamen. Ik dacht dat we op weg waren naar een vriend van Bimba, waar we die nacht zouden blijven slapen, maar die bleek nog niet in Mariakani te zijn, dus had hij zijn nichtjes gebeld of we daar konden slapen. Na een korte wandeling kwamen we bij een appartement op de eerste verdieping. Daar hebben we de rest van de avond foto's gekeken, film gekeken, gekletst, enz. De jongste van de 2 ging even weg om boodschappen te doen en kookte voor ons, terwijl wij voor het eerst sinds ik in Kenia ben een warme douche namen. Ze hadden wat water voor ons gekookt, en dit voor ons in een bassin gedaan, zodat we dit als douche over ons heen konden gooien. Echt superlief en best wel erg lekker, aangezien het buiten alweer flink afgekoeld was. We aten dit keer ugali met beefstew, voor de verandering ;) Ook weer met de handen... Ik heb dus flink kunnen oefenen dit weekend. Na het eten was ik wel een beetje klaar met vandaag, ik was moe, dus vroeg ik aan Bimba of ik misschien naar bed kon gaan. Bimba wilde ook wel naar bed, dus wij gingen ons klaarmaken voor bed. Toen ik al eventjes geslapen had en naar de wc ging waren de nichtjes druk in de weer met schoonmaken. Zij vertelden me dat ze dat elke avond even doen voor ze naar bed gaan, zodat ze de volgende dag een schoon huis hebben. Ik moet er toch niet aan denken dat 's avonds laat nog te moeten doen... Dan wil je toch gewoon naar bed????
De volgende ochtend om 7.50 uur werd Bimba geroepen. De nichtjes wilden naar de kerk, dus of wij misschien op wilden staan. Nog geen uur later gingen we gewassen en wel met al onze spullen op weg naar de matatu die ons weer naar Mombasa zou brengen. In Mombasa wilden we bij de nog grotere Nakumatt dan de Nakumatt hier in Ukunda wat ontbijt halen, zij hebben een soort van bakkerij-afdeling, maar deze bleek pas om 10 uur open te gaan. Dan maar kijken of we onderweg naar de andere kant van het water een snack konden halen ergens en dan in Ukunda echt ontbijten. We maakten de oversteek weer met de ferry en aan de overkant liepen we even de village Likoni in op zoek naar een snack. Daar kwamen we uiteindelijk op een voor keniaanse maatstaven luxe terras terecht waar we een full breakfast hebben genomen (brood, eieren, sausages, tomaten, frietjes, fruitjuice, chai=thee met melk en suiker). De prijzen waren voor keniaanse maatstaven ook luxe, want we betaalden uiteindelijk 900 shilling (iets minder dan 9 euro) voor dit uitgebreide maal.
Na dit ontbijt namen we een tuktuk naar een oom van Bimba die in Likoni woonde. Met de tuktuk gingen we ook gewoon van de geasfalteerde weg, het modderige, gladde, vol kuilen zittende pad op richting zijn ooms huis.1 keer dat ik dat we vastzaten in de modder, maar nee hoor, de bestuurder zette hem gewoon even in zijn achteruit en reed toen op de goede manier langs dit stuk. Ook bij zijn oom weer een hartelijk onthaal en ongeloof over dat ik in Bimba's huis had geslapen en bij zijn oma was geweest. Blijkbaar is dat toch wel heel wat voor een blanke.... Na enige mislukte pogingen van de dochter van de familie om een paar flesjes frisdrank te halen bij de shop, werd er besloten dat we dan maar ergens heengingen om wat te drinken. Het hele gezin ging druk in de weer om zich te wassen, om te kleden, mooi te maken enz. Moeder en dochter kwamen tevoorschijn in een prachtige jurk en de jongste zoon kreeg een pantalon en blouse aan. Vader bleef zijn broek en blouse gewoon dragen. In hotel California (jaja, zo heette het echt) namen we een paar drankjes en de kinderen kregen patatjes. Ze wilden ons ook eten geven, maar wij zaten allebei nog erg vol van ons uitgebreide ontbijtje dus sloegen af. Hotel betekent trouwens in Kenia niet dat je er kan slapen. De meeste café-restaurantjes worden aangeduid met deze naam. Sommige hebben daarnaast ook nog een paar kamers die je kan huren voor de nacht, maar de meesten niet. Na een paar drankjes gingen wij verder met onze reis naar huis. We namen weer afscheid en stapten weer in de matatu. Ook dit keer verliep de reis zonder ongelukken. Toen we eindelijk thuis aankwamen was het al bijna 17 uur. We hadden nog geen lunch op, maar het was ook al bijna avond. We hadden beiden geen zin om helemaal naar de village te gaan om vlees te halen, dus ging ik op zoek naar aardappels en wortels. Ik zou dan gebakken aardappels met worteltjes en doperwtjes maken (we hadden van de week bij Nakumatt een blik doperwtjes meegenomen). De zoektocht naar wortels duurde uiteindelijk langer dan een uur, want nergens hadden ze meer wortels bij de winkeltjes en veel winkeltjes waren gesloten omdat het zondag was. Uiteindelijk vonden we nog 3 wortels bij de grote shop die gerund wordt door een keniaanse vrouw die getrouwd is met een Belg. Thuis maar aan de slag gegaan voor het eten en uiteindelijk hadden we een heerlijk maaltje voor ons neus. Ipv gebakken aardappeltjes had ik in olie gefrituurde aardappelblokjes gemaakt en daarbij dus de worteltjes met doperwtjes. Na al die ugali van afgelopen weekend weer heerlijk om zoiets doodnormaals te eten! En zo kwam er een eind aan ons heerlijke weekendje weg! I survived Mariakani!