Mfangano Island

Aangekomen aan de kant van Kenia werd ons verteld dat we nu een matatu naar Rongo moesten nemen, waarvandaag we een matatu naar Homa Bay konden nemen, waarvandaan we weer een matatu naar Mbita konden nemen, waarvandaan de boot naar Mfangano Island zou gaan. Er stond ons dus nog een hele reis voor de boeg. Het overstappen verliep allemaal vlotjes, maar toen we dichtbij Homa Bay kwamen zag ik dat het al aardig laat begon te worden en vroeg ik me af of we de laatste boot naar Mfangano Island nog zouden halen. We wilden naar Mfangano Island omdat we gelezen hadden dat het een vrij ongerepte natuur heeft, er rijden geen auto's, er zou geen stroom en water zijn, weinig tot geen toeristen komen er en we konden bij het museum in een echte Asabusa-hut slapen (zo'n rond hutje met strodakje). Daarnaast zouden er rotsschilderingen te zien zijn die 1000 tot 4000 jaar oud waren. Het leek ons wel interessant om 2 nachten op dit eiland te verblijven. We hadden het museum al gebeld en we waren van harte welkom. In Homa Bay besloten we een motorbike te nemen naar Mbita, omdat we hoorden dat de gewone weg een omleiding had vanwege wegwerkzaamheden en de motorbike een shortcut kon nemen, dus sneller zou zijn. Om 15.30 uur kwamen we aan bij de boot. Enigszins ongerust dat we nu dus te laat waren, vroegen we of het nog mogelijk was naar Mfangano Island te gaan. Er bleek om 17.00 uur ook nog een boot te gaan. We hebben dus maar even ergens wat gegeten en gedronken en zijn daarna met die boot gegaan. De mannen van de boot boden aan me in de boot te tillen zodat ik niet door het water hoefde te lopen, maar ik dacht dat dit was omdat ik een blanke was, dus sloeg het aanbod af. We liepen tot onze knieën in het water en klommen op de boot. Daarna volgden de rest. Veel mensen lieten zich tillen.... Hahahaha, het zag er hilarisch uit. Onderweg was het aardig koud, het water spatte omhoog en ook ging de zon onder, dus kwam de koude nacht dichterbij. De boot deed er bijna 2 uur over om bij de aanlegsteiger van het museum te komen. Daar belden we de museumdirecteur weer op dat we er waren, want we hadden geen idee waar we heen moesten. Onderweg hadden we al wel gezien dat er op het eiland wel stroom was, want een aantal huizen was verlicht met lampen. Zo ook het museum bleek. De electriciteit was sinds november 2010 op het eiland aanwezig. Mijn reisgids is van april 2010. De hut was op dit moment niet beschikbaar omdat er spullen in opgeslagen lagen, maar ze hadden wel een tentje voor ons opgezet binnen in het museum. Ik lachte me kapot, een tent binnen een museum... Maar ok, we hadden in ieder geval een slaapplaats. En hij had een lekker matras voor ons klaargelegd met dekens, enz. vertelde hij ons. Dat lekkere matras bleek wel een 1-persoonsmatras te zijn, maar ja... Een douche hadden ze niet, maar ze konden warm water voor ons maken in een emmer zodat we ons daarmee konden douchen. Bimba nam nog avondeten, ik zat nog vol van de late lunch. Daarna doken we lekker onze inside tent in.
De volgende ochtend alweer vroeg uit de veren, want we wilden natuurlijk dat eiland gaan verkennen. Na een ontbijtje van 2 gekookte eieren, 3 sneeën toast en hele vieze (slappe) oploskoffie, besloten we dit te gaan doen met een gids. Deze zou ons naar de rotsschilderingen leiden. We vertrokken per motorbike om 100 meter verder lopend verder te gaan. De wandeling bleek een bergwandeling te zijn. De rotsschilderingen bevonden zich op een berg die 1690 meter hoog was. Nou kan ik tegenwoordig best een aardig eindje wandelen, maar bergopwaarts is toch wel even wat anders... Bezweet, met trillende benen en doodmoe kwamen we bovenaan de berg aan. De gids vertelde me doodleuk dat de toeristen die hij tot nu toe gehad hadden eigenlijk nooit problemen met deze wandeling hadden gehad. En bedankt! Hij voegde er wel aan toe dat de meeste toeristen uit Japan komen. Ja, hallo! Zo kan ik het ook!
Na wat foto's van het uitzicht en ikke in een grot naast de rotsschilderingen waar vroeger de vrouwen verbleven als de mannen hun offers bij de schilderingen brachten om zo regen te vragen voor hun gewassen. Liepen we nog ietsje verder naar een bergdorpje. Dit bleken 3 huizen te zijn met wat koeien, een stier en wat kippen. Er was niemand thuis...
En toen begon te lange terugreis. Nou zeg ik altijd dat bergafwaarts makkelijker is dan bergopwaarts en qua ademhaling was dit ook zeker wel zo, maar op de paden lag ontzettend veel gruis en steentjes. Ik ben dan ook echt een aantal keer flink naar beneden gegleden en 1 keer ook echt gevallen. Ik kon me toen gelukkig wel aan de struiken aan weerszijden vasthouden, zodat ik niet verder gleed. Gelukkig was ik niet de enige met problemen. Ook Bimba had het zwaar. Je zag zijn voeten gewoon trillen en hij vroeg op een gegeven moment ook echt om pauze, omdat hij steeds uit bleef glijden en niet op zijn benen kon blijven staan. Was ik toch niet zo gek ;)
Beneden aangekomen eerst maar eens wat water gekocht en direct leeggedronken. Daarna in een barretje nog een soda gedronken om vervolgens weer terug te gaan naar het museum voor onze lunch. Op dat moment bedacht ik me dat we overal foto's van genomen hadden, behalve van de rotsschilderingen zelf. Niet dat ze zo boeiend waren, maar ja, daarvoor waren we uiteindelijk die berg op geklommen... Nou ja, ik ging niet weer terug ;)
Normaal gesproken neemt de gids je ook nog mee naar een school voor wezen. Maar door mijn vrijwilligerswerk en dat Bimba een Keniaan is vonden we dat niet echt interessant en zeiden dat dat van ons niet hoefde. Het bleek wel dat deze school echt een initiatief is van de lokale bevolking zelf. Samen hebben zij ervoor gezorgd dat deze school opgericht is, om zo ook de weeskinderen van het eiland naar school te kunnen laten gaan. 1 keer per week draaien zij een dag mee op de public school dichtbij, zodat ze ook het contact met andere kinderen blijven houden. Ik vind het wel goed dat de community zelf dus wat ondernomen heeft. Volgens de gids gaan alle kinderen op het eiland naar school. Ik zag ook echt geen kinderen onderweg, dus denk dat het best wel eens waar kan zijn.
Na de lunch waren we echt kapot. We hadden de afgelopen dagen veel gereisd en soms korte nachten gehad. We besloten een middagdutje te gaan doen. Om 17.00 uur zouden we met de gids naar Sena, de hoofdstad van het eiland gaan om daar in een barretje wat te gaan drinken (in het museum mocht geen alcohol geschonken worden en we hadden wel zin in een biertje). Zo gezegd zo gedaan. Na de borrel zouden we bij het museum romantisch in de openlucht gaan eten, maar helaas begon het te regenen. Die nacht zouden we wel in de Asabusa-hut slapen (deze hadden ze speciaal voor ons opgeruimd en klaargemaakt), dus nu gingen we daar dan ook maar eten. Er werd een tafeltje, 2 stoelen en een olielamp neergezet en we mochten plaatsnemen. We kregen een soort stoofpotje met nijlbaars, rijst en ugali. Ook hadden ze speciaal voor ons nog wat extra flesjes water gehaald. Na het eten natuurlijk weer even warm gedoucht vanuit de emmer en daarna maar ons warme bedje ingedoken terwijl de regen op het dak tikte. Wel hadden we weer een 1-persoonsmatras, dit keer op een bed, wat ervoor zorgde dat je naar het midden rolde, dus niet geheel comfortabel, maar wel romantisch ;)
De volgende ochtend stonden we om 5.45 uur al naast ons bed, want de boot zou ons om 6.30 uur op komen halen. We wilden vanaf Mbita om 10.00 uur de ferry naar Luanda Kotieno hebben om vanaf daar verder te kunnen reizen naar Kisumu. De motorboot was keurig op tijd, zelfs wat vroeg, maar bleek problemen met de motor te hebben. Onderweg naar Sena sloeg de motor een aantal keren gewoon af en de laatste keer kregen ze hem ook helemaal niet meer aan de praat. Na een tijdje spoelden we weer aan op het eiland en werd ons geadviseerd om vanaf daar een motorbike naar Sena te nemen. Vanaf daar konden we dan een andere boot nemen naar Mbita. Zo gezegd, zo gedaan. Lichtelijk in de stress of we nu op tijd voor de ferry zouden zijn, zaten we op de open boot in de regen. In de reisgids stond dat de ferry maar eens in de 3 uur ging...
Precies om 14.50 uur kwamen we aan in Mbita. Geen idee waar we heenmoesten, maar aan de overkant van de weg was ook een aanlegsteigertje en vanaf daar vertrok ook een bootje voor dezelfde prijs als de ferry naar Luanda Kotieno. De ferry bleek niet om 10, maar om 11 uur te komen, dus besloten we inderdaad maar met dit bootje te gaan. Halverwege naar Luanda Kotieno kwamen we de ferry tegen die onderweg was naar Mbita, dus hij kwam inderdaad pas om 11 uur. Vanaf Luanda Kotieno namen we een matatu naar Kisumu, waar we 2 en half uur later aankwamen.
De volgende keer meer!