Kisumu
Door: Marriette
Blijf op de hoogte en volg Marriëtte
28 Oktober 2011 | Kenia, Kisumu
Aangekomen in Kisumu eerst maar eens het kantoor van Modern Coast opgezocht om ons busticket voor de volgende dag te regelen om terug naar Mombasa te gaan. Aangezien we de heenweg zo'n negatieve ervaring hadden met de krakkemikkige bussen, kozen we nu een luxere bus met airco en de zekerheid dat we direct naar Mombasa gingen en niet overal onderweg stopten om mensen in en uit te laten. Wel ietsje prijziger, maar op zich maar een paar euro, dus als je dan meer comfort hebt....
Nadat we dat geregeld hadden een barber opgezocht, zodat Bimba zijn vakantiebaard kon laten scheren. Dat was hard nodig! Terwijl ik buiten op een bankje zat, kwam de ene na de andere straatjongen met zijn flesje lijm voorbij. De jongens hadden een heel hard gezicht en op de één of andere manier, voelde ik me daar echt niet prettig. Ik probeerde me te concentreren op mn reisgids, want we moesten nog even een slaapplek vinden. Na al dat gereis tijdens onze vakantie vonden we dat we nu die laatste nacht een luxe hotel verdiend hadden met alles dr op en dr aan, bar, restaurant, zwembad, tennisbanen, golf, poolbiljard... Heerlijk! We kozen voor Nyanza Club, een hotel voor members, maar je kon er ook als je geen member was, tijdelijk member worden om er te kunnen slapen (:S)
We hadden een ruime kamer met koelkast, waterkoker, koffiepoeder, thee, chocopoeder, een zitje, balkon, groot bed met net, en in de badkamer een bad! Daar hebben we natuurlijk gretig gebruik van gemaakt, al hou je het natuurlijk nooit lang vol in een bad als het zo warm is als in kenia... ;)
Na even lekker gerelaxed te hebben op onze kamer zijn we de bar ingedoken om onze cocktail ter ere van mijn vaders verjaardag te gaan drinken. Ook hebben we een potje gebiljard, al kunnen we dat allebei echt helemaal niet. Maar lol dat we hadden! Na het potje, dat ik overigens won, zijn we het restaurant maar eens ingedoken om daar te genieten van een lekkere tournedos met pepersaus en gefrituurde aardappelschijfjes. Was erg lekker!
De rest van de avond lekker wat gedronken, gerelaxed en vooral lekker op tijd naar bed. De volgende ochtend werden we wakker in onze mooie kamer en hebben zo rustig aan onze spulletjes gepakt, na eerst natuurlijk nog weer even een overheerlijke warme douche genomen te hebben. We zouden pas om 17.00 uur bij de bus moeten zijn, dus hadden de hele dag op Kisumu te ontdekken. We lieten onze bagage achter bij de receptie, wat totaal geen probleem was, we mochten zelfs nog de hele dag gebruik maken van het zwembad enz. Maar dat deden we niet, want wij wilden natuurlijk naar Hippo-point waarvandaan je boottochtjes kan maken om hippo's te bekijken. We lieten ons per motorbike daar afzetten en natuurlijk kwamen er meteen 2 jongens naar ons toe of we een boottochtje wilden maken. Bimba vroeg in het Kiswahili wat de prijs daarvoor was en daar schrokken we wel even van. Het was ons laatste dagje en we wilden natuurlijk zowiezo niet zoveel geld uitgeven tijdens onze vakantie, maar de jongens vroegen 5000 KES voor een uur! Natuurlijk moet je altijd nog onderhandelen in Kenia, maar wij wilden hooguit 1000 KES uitgeven, dus dan is onderhandelen vrij nutteloos. De jongens gingen natuurlijk wel de onderhandeling aan en zakten tot 3000 KES. Wij vroegen of het anders mogelijk was te wachten tot er nog meer toeristen kwamen en dan zou ik vragen of we de kosten zouden delen. Zou ik zeggen dat het 4000 KES is en dat we ieder 2000 betalen, terwijl wij dan eigenlijk maar 1000 zouden betalen. Niet lang daarna kwamen er 2 blanke meiden aan met een Keniaan. Ik stapte direct op ze af en vroeg ze of ze geïnteresseerd waren om misschien met een bootje te gaan, want dan konden we misschien een bootje delen en zo de prijs delen. Tot mijn grote verbazing was hun antwoord: "Nee, want hij zegt dat het gevaarlijk is en ze hebben geen reddingsvesten op de boot." Ik vroeg hen of zij dan niet konden zwemmen. Zij konden dat wel, maar hij niet (wijzend naar de Keniaan). Na de boottochtjes die ik de afgelopen dagen had gemaakt met zwaar overbelaadde bootjes in de regen enz., kon ik echt niet anders dan mijn lach binnenhoudend teruglopen naar Bimba. Nu waren we dus nog niets verder... Besluiteloos bleven we wat rondhangen. Uiteindelijk kwamen de jongens naar ons toe, ze namen ons mee voor 1000 KES! :) Yes, gelukt!
Met de boot voeren we langs de oever van het meer, waar heel veel mensen te vinden waren. De één was de afwas aan het doen, de ander de was, en nog een ander stond zichzelf te wassen. En dan te bedenken dat volgens de Lonely Planet elk jaar miljoenen liters ontlasting in Lake Victoria wordt geloosd en er natuurlijk het gevaar van Bilharzia is. Ik las trouwens ook dat Lake Victoria 2x zo groot is als Nederland. Als ik Kenianen over Nederland vertelde en dit weetje erbij vertelde stonden ze met grote ogen te kijken, "Zo klein????!!!"
Maar terug naar mijn verhaal. Het boottochtje... We waren ondertussen door al dat besluiteloos wachten al wel vrij laat om de hippo's nog te kunnen zien, want die laten zich voornamelijk in de vroege ochtend en de avond/nacht zien vanwege de koelere temperatuur en het was al bijna 12.00 uur. Het duurde dus even voordat we er 2 spotten, maar we hebben ze gespot! Dat wil zeggen... Ze kwamen af en toe even boven om adem te halen. Echt zo grappig, plotseling zo'n half hoofd boven water met een hoop gesnuif en dan hupsakee, weg is ie weer. En dat herhaald zich om de minuut ofzo.
Na ons boottochtje zijn we Kisumu maar eens ingedoken. Lekker shoppen en wat eten. Jammer dat we zo weinig tijd hadden, want had er denk ik nog best een paar dagen willen verblijven. Op tijd weer terug naar het hotel gegaan om even te douchen in de zwembad douche, nog even wat gedronken in het hotel en toen hupsakee op weg naar de bus. Voor het kantoor van de busmaatschappij wachtten we tot de bus zou arriveren. Aan de overkant de barber waar Bimba zijn vakantiebaard had laten scheren en dus ook de plek waar de straatjongens zich bevinden. 1 van die jongens kwam het kantoor van de busmaatschappij uitgelopen met een bezem en begon ijverig het stoepje van de busmaatschappij te vegen. Af en toe nam hij even snel een snuifje uit zijn flesje met lijm, dat hij in zijn zak had zitten. De jongen oogde anders dan de andere jongens aan de andere kant van de straat. Hij keek helderder uit zijn ogen, had niet zo'n harde blik als die jongens en daarnaast deed hij blijkbaar klusjes voor wat geld, terwijl die jongens alleen maar bedelden om geld. Bimba en ik vonden dit echt moeilijk om te zien en Bimba besloot een gesprek met de jongen aan te gaan. De jongen bleek Francis te heten, 14 jaar te zijn en nu sinds 5 dagen op straat te leven. Francis' ouders waren altijd dronken en eten kreeg hij niet van ze. Iemand in zijn buurt liet hem eens lijm snuiven proberen en zo is hij eraan geraakt. 5 dagen geleden heeft hij dus besloten van huis weg te gaan en nu leeft hij samen bij de andere jongens op straat. Ondertussen was er een andere jongen bij komen staan, 15 jaar oud. Deze jongen hoorde het gesprek wat aan en gaf af en toe een opmerking tussendoor. Deze jongen was duidelijk veel verder heen dan Francis. Zijn gezicht was hard, zijn ogen waren heel wazig en eigenlijk oogde hij gewoon een beetje eng. De dingen die hij zei waren ook niet echt bemoedigend. Dingen als: "ik heb al problemen zat" wanneer Bimba tegen Francis zei dat hij hulp kon zoeken om van straat te geraken en dat dit leven toch geen leven was enz. De jongen die erbij was komen staan, lachte ons keihard uit, hoewel Francis wel geïnteresseerd luisterde en Bimba ook beloofde hulp te gaan zoeken. Tijdens het gesprek dat Bimba had en af en toe vertaalde tegen mij, kreeg ik het even heel moeilijk. Ik kon mijn tranen echt niet bedwingen en ben even naar binnen naar onze tas gelopen om een zakdoekje te pakken. Jemig, je hoort er over, maar als je het ziet, is het toch wel even anders hoor. Het zijn echt nog kinderen! Bimba zei nog tegen Francis dat hij over 2 weken terug zou komen en dan wilde zien hoe het met hem was. Ondertussen was de man van de busmaatschappij er ook bij komen te staan en deze vertelde ook dat Francis nog niet langer dan een week bij deze jongens zat. Ook wisselden Bimba en deze man telefoonnummers uit, zodat ze contact konden blijven houden over het welzijn van Francis. Wat opviel was dat Francis niet om geld vroeg, terwijl de andere jongens dat allemaal wel deden. Toen de bus arriveerde voelde het echt heel raar in te stappen. Zowel Bimba en ik hadden echt zoiets van, we zouden eigenlijk wat voor deze jongen moeten doen. Maar ja, wat? Meenemen is geen optie en we kennen de wegen hier natuurlijk helemaal niet voor kinderen als hij. Tijdens het begin van de reis terug naar Mombasa hebben we het er nog veel over gehad en kwamen we niet tot een oplossing, maar een indruk heeft het zeker achtergelaten!
Nadat we dat geregeld hadden een barber opgezocht, zodat Bimba zijn vakantiebaard kon laten scheren. Dat was hard nodig! Terwijl ik buiten op een bankje zat, kwam de ene na de andere straatjongen met zijn flesje lijm voorbij. De jongens hadden een heel hard gezicht en op de één of andere manier, voelde ik me daar echt niet prettig. Ik probeerde me te concentreren op mn reisgids, want we moesten nog even een slaapplek vinden. Na al dat gereis tijdens onze vakantie vonden we dat we nu die laatste nacht een luxe hotel verdiend hadden met alles dr op en dr aan, bar, restaurant, zwembad, tennisbanen, golf, poolbiljard... Heerlijk! We kozen voor Nyanza Club, een hotel voor members, maar je kon er ook als je geen member was, tijdelijk member worden om er te kunnen slapen (:S)
We hadden een ruime kamer met koelkast, waterkoker, koffiepoeder, thee, chocopoeder, een zitje, balkon, groot bed met net, en in de badkamer een bad! Daar hebben we natuurlijk gretig gebruik van gemaakt, al hou je het natuurlijk nooit lang vol in een bad als het zo warm is als in kenia... ;)
Na even lekker gerelaxed te hebben op onze kamer zijn we de bar ingedoken om onze cocktail ter ere van mijn vaders verjaardag te gaan drinken. Ook hebben we een potje gebiljard, al kunnen we dat allebei echt helemaal niet. Maar lol dat we hadden! Na het potje, dat ik overigens won, zijn we het restaurant maar eens ingedoken om daar te genieten van een lekkere tournedos met pepersaus en gefrituurde aardappelschijfjes. Was erg lekker!
De rest van de avond lekker wat gedronken, gerelaxed en vooral lekker op tijd naar bed. De volgende ochtend werden we wakker in onze mooie kamer en hebben zo rustig aan onze spulletjes gepakt, na eerst natuurlijk nog weer even een overheerlijke warme douche genomen te hebben. We zouden pas om 17.00 uur bij de bus moeten zijn, dus hadden de hele dag op Kisumu te ontdekken. We lieten onze bagage achter bij de receptie, wat totaal geen probleem was, we mochten zelfs nog de hele dag gebruik maken van het zwembad enz. Maar dat deden we niet, want wij wilden natuurlijk naar Hippo-point waarvandaan je boottochtjes kan maken om hippo's te bekijken. We lieten ons per motorbike daar afzetten en natuurlijk kwamen er meteen 2 jongens naar ons toe of we een boottochtje wilden maken. Bimba vroeg in het Kiswahili wat de prijs daarvoor was en daar schrokken we wel even van. Het was ons laatste dagje en we wilden natuurlijk zowiezo niet zoveel geld uitgeven tijdens onze vakantie, maar de jongens vroegen 5000 KES voor een uur! Natuurlijk moet je altijd nog onderhandelen in Kenia, maar wij wilden hooguit 1000 KES uitgeven, dus dan is onderhandelen vrij nutteloos. De jongens gingen natuurlijk wel de onderhandeling aan en zakten tot 3000 KES. Wij vroegen of het anders mogelijk was te wachten tot er nog meer toeristen kwamen en dan zou ik vragen of we de kosten zouden delen. Zou ik zeggen dat het 4000 KES is en dat we ieder 2000 betalen, terwijl wij dan eigenlijk maar 1000 zouden betalen. Niet lang daarna kwamen er 2 blanke meiden aan met een Keniaan. Ik stapte direct op ze af en vroeg ze of ze geïnteresseerd waren om misschien met een bootje te gaan, want dan konden we misschien een bootje delen en zo de prijs delen. Tot mijn grote verbazing was hun antwoord: "Nee, want hij zegt dat het gevaarlijk is en ze hebben geen reddingsvesten op de boot." Ik vroeg hen of zij dan niet konden zwemmen. Zij konden dat wel, maar hij niet (wijzend naar de Keniaan). Na de boottochtjes die ik de afgelopen dagen had gemaakt met zwaar overbelaadde bootjes in de regen enz., kon ik echt niet anders dan mijn lach binnenhoudend teruglopen naar Bimba. Nu waren we dus nog niets verder... Besluiteloos bleven we wat rondhangen. Uiteindelijk kwamen de jongens naar ons toe, ze namen ons mee voor 1000 KES! :) Yes, gelukt!
Met de boot voeren we langs de oever van het meer, waar heel veel mensen te vinden waren. De één was de afwas aan het doen, de ander de was, en nog een ander stond zichzelf te wassen. En dan te bedenken dat volgens de Lonely Planet elk jaar miljoenen liters ontlasting in Lake Victoria wordt geloosd en er natuurlijk het gevaar van Bilharzia is. Ik las trouwens ook dat Lake Victoria 2x zo groot is als Nederland. Als ik Kenianen over Nederland vertelde en dit weetje erbij vertelde stonden ze met grote ogen te kijken, "Zo klein????!!!"
Maar terug naar mijn verhaal. Het boottochtje... We waren ondertussen door al dat besluiteloos wachten al wel vrij laat om de hippo's nog te kunnen zien, want die laten zich voornamelijk in de vroege ochtend en de avond/nacht zien vanwege de koelere temperatuur en het was al bijna 12.00 uur. Het duurde dus even voordat we er 2 spotten, maar we hebben ze gespot! Dat wil zeggen... Ze kwamen af en toe even boven om adem te halen. Echt zo grappig, plotseling zo'n half hoofd boven water met een hoop gesnuif en dan hupsakee, weg is ie weer. En dat herhaald zich om de minuut ofzo.
Na ons boottochtje zijn we Kisumu maar eens ingedoken. Lekker shoppen en wat eten. Jammer dat we zo weinig tijd hadden, want had er denk ik nog best een paar dagen willen verblijven. Op tijd weer terug naar het hotel gegaan om even te douchen in de zwembad douche, nog even wat gedronken in het hotel en toen hupsakee op weg naar de bus. Voor het kantoor van de busmaatschappij wachtten we tot de bus zou arriveren. Aan de overkant de barber waar Bimba zijn vakantiebaard had laten scheren en dus ook de plek waar de straatjongens zich bevinden. 1 van die jongens kwam het kantoor van de busmaatschappij uitgelopen met een bezem en begon ijverig het stoepje van de busmaatschappij te vegen. Af en toe nam hij even snel een snuifje uit zijn flesje met lijm, dat hij in zijn zak had zitten. De jongen oogde anders dan de andere jongens aan de andere kant van de straat. Hij keek helderder uit zijn ogen, had niet zo'n harde blik als die jongens en daarnaast deed hij blijkbaar klusjes voor wat geld, terwijl die jongens alleen maar bedelden om geld. Bimba en ik vonden dit echt moeilijk om te zien en Bimba besloot een gesprek met de jongen aan te gaan. De jongen bleek Francis te heten, 14 jaar te zijn en nu sinds 5 dagen op straat te leven. Francis' ouders waren altijd dronken en eten kreeg hij niet van ze. Iemand in zijn buurt liet hem eens lijm snuiven proberen en zo is hij eraan geraakt. 5 dagen geleden heeft hij dus besloten van huis weg te gaan en nu leeft hij samen bij de andere jongens op straat. Ondertussen was er een andere jongen bij komen staan, 15 jaar oud. Deze jongen hoorde het gesprek wat aan en gaf af en toe een opmerking tussendoor. Deze jongen was duidelijk veel verder heen dan Francis. Zijn gezicht was hard, zijn ogen waren heel wazig en eigenlijk oogde hij gewoon een beetje eng. De dingen die hij zei waren ook niet echt bemoedigend. Dingen als: "ik heb al problemen zat" wanneer Bimba tegen Francis zei dat hij hulp kon zoeken om van straat te geraken en dat dit leven toch geen leven was enz. De jongen die erbij was komen staan, lachte ons keihard uit, hoewel Francis wel geïnteresseerd luisterde en Bimba ook beloofde hulp te gaan zoeken. Tijdens het gesprek dat Bimba had en af en toe vertaalde tegen mij, kreeg ik het even heel moeilijk. Ik kon mijn tranen echt niet bedwingen en ben even naar binnen naar onze tas gelopen om een zakdoekje te pakken. Jemig, je hoort er over, maar als je het ziet, is het toch wel even anders hoor. Het zijn echt nog kinderen! Bimba zei nog tegen Francis dat hij over 2 weken terug zou komen en dan wilde zien hoe het met hem was. Ondertussen was de man van de busmaatschappij er ook bij komen te staan en deze vertelde ook dat Francis nog niet langer dan een week bij deze jongens zat. Ook wisselden Bimba en deze man telefoonnummers uit, zodat ze contact konden blijven houden over het welzijn van Francis. Wat opviel was dat Francis niet om geld vroeg, terwijl de andere jongens dat allemaal wel deden. Toen de bus arriveerde voelde het echt heel raar in te stappen. Zowel Bimba en ik hadden echt zoiets van, we zouden eigenlijk wat voor deze jongen moeten doen. Maar ja, wat? Meenemen is geen optie en we kennen de wegen hier natuurlijk helemaal niet voor kinderen als hij. Tijdens het begin van de reis terug naar Mombasa hebben we het er nog veel over gehad en kwamen we niet tot een oplossing, maar een indruk heeft het zeker achtergelaten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
