De reis naar Mwanza

Hallo allemaal!
Vorige week zaterdag begon onze reis al vroeg. We vertrokken rond 7.00 uur van huis om ons om 9.00 uur te kunnen melden bij de busmaatschappij Maslah in Mombasa. Keurig op tijd, zelfs een beetje te vroeg waren wij aanwezig, dus hebben we in het eettentje ernaast nog even wat gegeten en gedronken. De vrijdagavond zijn we gezellig met de vrijwilligsters en Tessa en Bas (2 hele gezellige Nederlandse toeristen die in het hotel van Bimba verbleven) uitgeweest naar de Shakatak, dus we hadden echt maar een uurtje geslapen (volgens plan). In de bus vielen we dus al snel in slaap. Beetje een oude bus, maar eigenlijk prima te doen, ARKO aanwezig en we reden lekker door. Ook even een stop voor lunch bij een restaurantje, dus prima te doen.
's Avonds rond 19.00 uur kwamen we aan in Nairobi. Wat een andere stad dan Mombasa is dat zeg! Moderne gebouwen (één en al spiegelramen!), overal harde muziek, en in de buitenwijen nieuwbouvilla's.
Om 21.30 uur moesten we ons melden om onze spullen in te laten laden bij de busmaatschappij Akamba , waarover ik gelezen had dat het een goede maatschappij was. Ik verwachtte dus dat het misschien nog wel ietsje luxer zou zijn dan de bus waarmee we overdag gereisd hadden. Nou, mooi niet dus! Om 22.00 uur was er nog geen bus, een ook geen bericht over de intercom, dus gingen we maar eens aan de balie vragen hoe het zat. Ja, de bus had wat vetraging, maar zou zo komen. Om 22.30 uur nog geen bus en geen nieuwe informatie. Dus nog maar eens vragen. Hij zou er binnen een half uur zijn. Ondertussen was iedereen toch al aardig gehumeurd om het netjes te zeggen. 1 man liep nogal stampij te maken, wilde zijn geld terughebben, kreeg hij niet, dus werd hij nogal agressief. Personeel verliet de balie (die zowiezo achter glas zat, maar ja, die man was zo heetgebakerd) en de man stond aan de metalen deur te bonken enz.
Uiteindelijk hebben ze ons met een andere bus laten vertrekken dan gepland. De bus oogde oud en vervallen. Alles rammelde en de vering was ook niet je van het. Wij hadden plaatsen op de achterste bank, wat zonder goede vering niet echt comfortabel is kan ik je zeggen. Die nacht heb ik het echt ijskoud gehad! De ramen tochtten onwijs, ondanks dat ze dichtzaten. Aangekomen bij de grens met Tanzania de volgende ochtend, had ik hem al behoorlijk zitten, toen ik bij de douane ook nog eens te horen kreeg dat ik mijn visum voor Tanzania niet in shillingen kon betalen, maar alleen in US dollars. Ik vraag me nog steeds af of dat waar was of niet, je weet het nooit bij die ambtenaren hier... Moesten we dus op zoek naar een plek waar we de shillingen in Dollars konden wisselen...
Uiteindelijk gelukt en hupsakee, weer die rotbus in! Overdag bleek de bus snikheet te zijn en nog steeds zo oncomfortabel als daarvoor. Een groot gedeelte van de nacht hadden we ook over onverharde wegen gereden (echt zo raar, een weg waar dagelijks tientallen bussen over rijden met mensen die van punt A naar punt B willen is gewoon niet verhard en vol kuilen! Gewoon een doorgaande weg!)
dus ik voelde echt elke spier in mijn lichaam! Om nog even verder te klagen, deze bus stopte ook overal onderweg om passagiers af te zetten of nieuwe passagiers mee te nemen. Hierdoor heeft de reis volgens mij echt 2 keer zo lang geduurd!
Toen we Tanzania inreden viel mij op hoe schoon de omgeving hier is in vergelijking met Kenia. Veel minder afval op straat! Daarnaast hadden ze hier van die ronde hutjes van klei met op het dag een soort van stro. In Kenia zijn dit vaak gedroogde bladeren, en dit ziet er toch anders uit. Ook zag ik nog veel meer kinderen die zwaar werk deden, namelijk stenen pikken. Hier in Kenia, zie je ze wel eens groundnuts verkopen ofzo, maar geen lichamelijk zwaar werk.
Toen we in de buurt van Speke Bay kwamen, vroegen wij de mensen van de busmaatschappij ons eruit te laten ter hoogte van Speke Bay Lodge, omdat daar Chantal en Patrick (Nichtje van Mary en haar vriend) verbleven op dit moment en we met hen afgesproken hadden. Ja hoor, geen probleem, zodra we Mwanza hadden bereikt zouden ze het zeggen, want daar was het. Aangekomen in Mwanza (op het busstation, want niemand had wat gezegd), gingen wij dus op zoek naar vervoer. Omdat we dachten dat het niet ver was, namen we een motorbike. Ieder 1, want je mag hier niet met 3 mensen op een motorbike. De motorbikeman vertelde ons dat het een uur rijden was... :S
Na anderhalf uur op een oncomfortabele motorbike, zonder goede voetsteunen (dus mijn slipper half verbrand aan de uitlaat) die met 100 km/uur reed, zonder helm... kwam ik tot de ontdekking dat Bimba nergens te zien was. Ik vertelde mijn driver dat ik wilde wachten tot Bimba er ook was en hij vertelde mij in zeer gebrekkig Engels dat we bij een bepaald busstation zouden wachten. Daar aangekomen kregen we een lekke band.
Hij bracht zijn motorbike naar de garage en ik wachtte tot Bimba kwam.
Op een gegeven moment probeerde ik hem te bellen, maar zijn batterij was leeg, dus ik kon nog net zeggen waar ik was, maar daarna viel de verbinding weg. Ik stuurde een sms waar ik was en of hij hier ook heenkwam. Een paar minuten later stond Bimba's motorbike voor mijn neus, maar zonder Bimba. Ondertussen begon het al later te worden en zag ik de zon al lager staan. De 2 motorbikes stonden maar wat met elkaar te praten. Ik vroeg waar Bimba was en begreep uit hun gebrekkige Engels dat hij ergens langs de weg stond. Ik zei dat ik naar hem toewilde. Ik vond dat maar niets om hier te staan in een land op een plek die ik niet kende, waar niemand Engels sprak en de zon onder ging. Ja, we gingen zei de driver, en liep vervolgens met de andere driver weg om 10 minuten later weer terug te komen en nog steeds geen aanstalten te doen weg te gaan. Ik voelde me echt heel onprettig. Ik had al ons geld, de passen, mijn paspoort alles bij me en kon helemaal niets. Die drivers begrepen duidelijk echt helemaal niets van wat ik zei. Uiteindelijk heb ik in mijn allerbeste Kiswahili duidelijk gemaakt dat ik weg wilde, naar Bimba. "wewe na mimi twende my rafiki sasa, or I take a taxi" Dat leek hij wel te begrijpen, want opeens keek hij bezorgd. Hij probeerde nog te zeggen dat de andere motorbike met een paar minuten klaar zou zijn, maar ik zei dat we dan wel bij Bimba zouden wachten op die andere motorbike, maar dat ik nu wilde gaan."Sasa!" Oké, met enige tegenzin gingen we. Ik was zo blij een paar minuten later Bimba weer te zien. We overlegden wat we zouden gaan doen, want we waren ondertussen doodmoe van het reizen, de motorbikes bleken helemaal niet te weten waar de lodge was, dus steeds overal de weg te vragen. We hadden dus ook geen idee hoever we nog moesten. (we waren trouwens de hele weg terug aan het rijden die we eerder die middag met de bus hadden gereden...) Net toen we een andere motorbike aanspraken om ons te brengen, kwam de andere driver aangereden. We stonden net na een politiecontrole en deze riep hem terwijl hij stopte voor ons toe dat hij een helm op moest zetten. Deze had hij niet, dus riep hij naar mij '" Ndjo Mama, Twende haraka" Of ik dus even snel wilde komen, zodat we er snel vandoor konden gaan. Ik keek Bimba vragens aan, gaan of niet gaan? Ja, knikte hij. Dus ik achterop en zoef, weg waren we. Echt die gozer reed als een malloot om maar niet door de politie gevolgd te worden. Keihard over hobbels, door gaten enz. 1 Keer vloog ik echt zeker 20 cm de lucht in. Doodeng! Maar ik heb het overleefd. Mijn grootste angst was eigenlijk dat ik weer Bimba kwijt zou zijn, maar die volgde gelukkig al snel en nu bleven ze keurig bij elkaar. Ik denk dat Bimba ze toegesproken heeft daarover. 's avonds rond 20.30 uur vonden we eindelijk de Lodge. Het was donker, het was koud en we hadden de hele dag nog niet gegeten. Nou ja, op 2 bananen bij de grens na dan. Ook hadden we van Chantal en Patrick gehoord dat er in de Lodge zelf geen plek meer was voor ons, dus moesten we ook nog op zoek naar een slaapplaats. Het enige wat ik kon bedenken was, wat een K*Tland! En toen kwam het verhaal van het betalen van de motorbikes. Die bleken hier nog wel even wat duurder te zijn dan in Kenia en door een misrekening bij het pinnen van Tanzaniaanse Shillingen eerder die dag, hadden we niet zoveel geld. Na even met de Nederlandse eigenaar van de Lodge gesproken te hebben en een aanvulling van Chantal en Patrick hebben we de motorbikes betaald en konden we ons verheugen op een maaltijd, want ze hadden eten voor ons bewaard! Vervolgens kwam ook de manager van de Lodge naar ons toe met het nieuws dat ze evt. wel een tent voor ons hadden die ze tijdelijk hadden staan, maar daar stond alleen een 1-persoonsbed in en meer niet... Ik ben nog nooit zo blij geweest met een 1-persoonsbed! Eindelijk goed nieuws die dag! Maar dan natuurlijk wel van een Nederlander en een uh.... weet even niet meer waar de manager vandaan kwam, maar was ook een blanke.
Die nacht hebben we heerlijk geslapen en nog beter nieuws, een warme douche gehad! Heerlijk!! Dus hierbij even wat reclame voor Speke Bay Lodge, als je naar Tanzania, Lake Vicoria gaat, echt een prachtlocatie met geweldige mensen!
Voor nu ga ik even stoppen. Er volgt snel meer over onze vakantie, maar vandaag even niet meer.
Tot snel!