Nieuwe vlechtjes:) en ziekjes :(

Jambo, jambo! Habarini? (Hoi hoi, Hoe gaat het met jullie allemaal)
Gisteren heb ik zoals gezegd mijn haar weer opnieuw laten invlechtend. Na 6 uur zitten op een deurmat op de betonnen vloer, was ik echt heel erg blij dat ik klaar was! Het resultaat is weer prachtig, al zeg ik het zelf. Had ik gisteren nog even mijn twijfels of de vrouw die Bimba gevonden had wel echt dezelfde vrouw was, zag ik vandaag dat het inderdaad dezelfde vrouw was! Echt zo'n toeval, want er zijn hier zoveel salons en vrouwen die bij anderen thuis komen om hun haar in te vlechten enz. De vrouw had een meisje mee van ik denk een jaartje of 8/9. Ze spreekt amper Engels, maar heeft me toch in haar gebrekkige Engels haar hele levensverhaal verteld. Ze heeft een dochter en een zoon. Haar man is in 2003 overleden en sindsdien is het leven erg zwaar voor haar. Na zijn dood was ze helemaal in de war en wist ze niet meer wat ze moest doen, dus is ze richting te kust gekomen met haar kinderen om hier werk te zoeken. Familieleden heeft ze niet meer, iedereen is dood. Haar man, haar ouders, haar schoonouders, broers, zussen, iedereen is dood. Alleen zij en haar kinderen zijn er nog... Je raad al welke kant het opging...
Nu had ze voor haar dochter in nursery school (peuter/kleuterschool) een sponsor, maar die had ze nu niet meer. Daarom kon haar dochter nu niet altijd naar school. Het sponsorgeld had ze nodig om de reis naar school te betalen, de school is erg ver weg, en voor schooluniform enz. Haar dochter was nu ook mee, omdat ze de reis nu niet kon betalen, anders had ze nu op school gezeten. Ze zou zo graag weer een sponsor hebben, want ze wilde zo graag dat haar kinderen naar school gingen, enz. Ze vroeg overigens niets! Ze vertelde dit alleen maar, maar ja, je snapt natuurlijk wel wat er mee bedoeld wordt. Ook deze keer vond ik het weer erg moeilijk om hierop te reageren. Ik vertelde haar dat veel mensen vragen om geld voor school, eten, enz. En dat ik echt zou willen dat ik iedereen kon helpen, maar dat dat gewoon niet gaat. Ze snapte dit zei ze. Ze vertelde verder. In het dorp waar ze eerst woonde met haar man, ergens aan de weg van Mombasa naar Nairobi had ze een salon gehad. Ze zou zo graag hier ook weer een salon openen, maar ja, ze had geen startkapitaal. Nu moest ze het hebben van mensen die viavia bij haar terecht kwamen of die haar telefoonnummer hadden. Soms had ze een hele dag geen klanten en dan had ze dus zelfs geen geld om eten te kopen. Als ze haar eigen salon had, zouden mensen weten waar ze haar konden vinden en zou ze waarschijnlijk meer klanten hebben. Dan zou ze meer geld hebben om eten voor haar kinderen te kopen en hun school te betalen enz. Als haar man nou maar niet gestorven was.... Pffffffffffffff, wat een verhaal ook weer. Soms is het echt zo moeilijk om dan niets te doen. Ik zat gewoon terwijl ze dat zat te vertellen te bedenken wat ik aan haar kon geven/voor haar kon doen waar ze wat aan had, zonder dat ik meteen vastzat aan langdurige support ofzo. Ik kon er niets van maken. Ik zit dan bijvoorbeeld te denken aan, misschien kan ik aanbieden dat wanneer ze een dag echt geen eten hebben ze hierheen komen en met ons mee-eten ofzo. Maar ja, voor hetzelfde geld zit je dan dus elke avond met die mensen te eten... Je weet niet of ze echt alleen komen als het echt hoognodig is. Je ziet gewoon dat die mensen het zwaar hebben en echt het allerbeste voor hun kinderen willen en zo graag verder willen met hun leven, maar het is zo moeilijk te bedenken wat jij nou echt kan doen. Tuurlijk wil je dat kinderen een opleiding krijgen en eten en drinken en kleding enz. Het voelde dan ook best heel dubbel om dat meisje de hele dag bij mij thuis te hebben, haar moeder helpend met het vasthouden van mijn haar, zodat haar moeder mijn haar kon vlechten, terwijl het gewoon een schooldag was en ik genoeg geld in huis had om haar naar school te laten rijden met een taxi!
Nadat mijn haar helemaal klaar was, was het lunchtijd. Bimba maakte Ugali met Beefstew voor ons allevier. We lieten ze dus niet met een lege maag vertrekken, deed ik toch nog iets extra's... Maar ja, niet zoveel dus. Als ontbijt had ik 's ochtends de pannenkoeken van de dag ervoor opgewarmd. Omdat de kapster en haar dochter er al vroeg waren (8 uur) deelden we die pannenkoeken ook. Deze dag hebben ze dus in ieder geval wel al 2 goede maaltijden gehad.
Na even relaxen zijn we maar weer eens op weg gegaan naar het internetcafé. Waar ik even gezellig met Marlous, Robert en Rens heb zitten kletsen via Skype. Ook probeer ik elke keer dat ik daar ben weer even een video te uploaden vanaf mijn telefoon op mijn facebook. Dit kost enige tijd en ik kan er maar 1 tegelijk doen, dus helaas, staan ze er lang nog niet allemaal op. Blijf facebook, dus maar goed in de gaten houden ;)
Na het internetcafé was het al 20.00 uur geweest en we moesten nog boodschappen doen voor het avondeten (we hebben geen koelkast, dus geen voorraad), naar huis lopen (20 minuten) en koken (op 1 pit, dus niet zo snel). Omdat het al zo laat was, besloten we om maar bij het eettentje naast het internetcafé te gaan eten. Bimba nam Pilaf en ik nam lekker een bord frietjes (we hadden 's middags al gezond gegeten ;) ). In totaal waren we 140 Kenyan Shilling (nog geen 1 euro 40) kwijt. Ik vraag me af of het niet goedkoper is om elke avond buiten de deur te eten.... Vlees kost ons elke avond al zeker 80 shilling, dan nog wat groenten voor ongeveer 30 shilling, ugali of rijst, de parrafine die we gebruiken voor de stove, afwasmiddel en water voor het afwassen... Ik denk dat het weinig verschil maakt. Misschien dat we nog net wat goedkoper uit zijn door zelf te koken, maar veel verschil maakt het echt niet.
Vandaag was niet zo'n prettige dag. Ik werd vanmorgen wakker met mijn oude vertrouwde kwaaltje, dus begon maar direct met de antibiotica. Na heel wat wc-bezoekjes en 2 liter water gedronken te hebben, maar even terug naar bed gegaan, want voelde me er flink beroerd bij. Terwijl mijn voorhoofd zweette, had ik kippenvel op mijn armen.... Na een paar uur slapen en wat extra medicatie voelde ik me gelukkig al ietsje beter en zijn we maar even naar Nakumatt (de grote supermarkt waar ze alles verkopen wat je je als buitenlander maar kunt wensen) gegaan voor onze boodschappen. Ik zag het niet zo zitten om terwijl ik me zo voelde door de village te gaan wandelen op zoek naar alles wat we nodig hadden. Daarnaast hebben ze bij Nakumatt een wc en kan je er komen met de matatu, dus hoef je niet ver te lopen. De boodschappen zijn gelukt als rende ik bij thuiskomst wel weer direct door naar de wc. Gelukkig is het tot nu toe daarbij gebleven en voel ik me nu al wel weer wat beter. Ik ga nu maar eens naar het eten kijken (sperziebonen, gekookte aardappels, runderhamburger en jus! Hoe Hollands kan je het maken????) dus tot de volgende keer allemaal! Kwaherini!