Mijn eerste werkdag op de school!

Mijn eerste werkdag @ de school
Gisterenmorgen begon mijn dag al vroeg, 6.15 uur ging de wekker, om na een douche en een klein ontbijtje richting de main road te lopen om daar een matatu naar de corner te nemen. Bij de corner uitgestapt en overgestapt in een bomvolle andere matatu die me naar de plek zou brengen waarvandaan ik dan weer naar de school kon lopen. Er staan altijd een stuk of 8 matatu's op de corner te wachten op passagiers. De conductors lopen druk heen en weer en proberen iedereen die voorbij komt bij hun in de matatu te krijgen. Hier doet men dus echt niet aan pole pole (rustig aan), maar is het een drukte van jewelste. De truc is vooral niet naar ze te luisteren, gewoon zelf te kijken welke matatu bijna vol of vol is en jezelf daar dan bij te proppen. Een matatu rijdt namelijk niet op een bepaald tijdstip, maar rijdt zodra hij vol of overvol is. Ik had dus een matatu gevonden die mijn kant op moest en waar nog 1 plekkie vrij was helemaal op de achterste bank in het midden, waar ik mezelf dus maar lekker tussenwurmelde. Daarna kwamen er nog 5 passagiers bij.... Toen de conductor me om het geld vroeg gaf ik hem 40 shilling (het is 30 shilling) en legde uit dat ik er bij de airstrip uitmoest. Vervolgens was de conductor druk met mensen aanroepen aan de kant van de weg (terwijl we dus al met zijn 20-en in die matatu zaten) en zag ik mijn bestemming dichterbijkomen. De conductor hing buiten de matatu en leek niet echt op te letten waar we waren voor mij... (mijn wisselgeld had ik ook nog niet teruggekregen, maar dat gebeurd wel vaker, want als blanke wordt je gewoon flink uitgetest) Vlak voor we er waren, besloot ik me dus maar als een echte Keniaan te gedragen en gaf 2 keiharde meppen op het metaal boven het raam. De conductor werd stak meteen zijn hoofd binnen en gaf hetzelfde signaal door naar de bestuurder. De matatu stopte en ik kon nadat eerst de andere 5 passagiers die in de krappe ruimte stonden en hingen uitgestapt waren om mij er door te laten, uitstappen. De conductor wilde alweer instappen toen ik nog even vroeg om mijn wisselgeld. Snel gaf hij me de 10 shilling en stapte weer op de matatu. Jeej! Nu ben ik een echte Kenya Kimbo, zoals ze blanken noemen die precies weten hoeveel iets kost en hoe alles werkt enz. Het is niet echt vriendelijk als ze je zo noemen, tot nu toe heeft ook nog niemand me zo genoemd, maar Bimba en ik maken er voortdurend grapjes over, hoe Kenya Kimbo ik nu ben enz.
Op mijn wandelingetje naar de school kwam ik al een hoop mensen tegen (het was 7.15 uur!) die me allemaal even vriendelijk goodmorning, jambo, habari, enz. wensten. Aangekomen bij de school zag ik tot mijn grote verbazing dat er al echt heel veel kinderen waren. Had ik James dan toch verkeerd begrepen? Ik had hem nog expliciet gevraagd hoe laat de leerkrachten starten omdat ik een volle schooldag mee wilde maken, maar nu zaten al die kinderen al in de klas en waren de leerkrachten al aan het werk.... Ik snapte er weinig van. Hij had wel gezegd dat ik als vrijwilliger niet persé zo vroeg hier hoefde te zijn als ik hier maar was voor de lessen begonnen om 8.20 uur. Ik wilde alleen de komende weken besteden aan het observeren hoe school hier werkt enz. en dan is een hele schooldag voor de leerkracht aanwezig zijn natuurlijk wel goed. Dan weet je pas echt was zo'n dag nou inhoudt voor de leerkracht. Na even kort met James gesproken te hebben over hoe we het gingen doen, ik zou vandaag in klas 1 (zeg maar de kleuters/groep 3?) beginnen en dan volgende keer in klas 2 kijken, en dan klas 3 enz. werd ik naar klas 1 gebracht. Daar werd ik hartelijk ontvangen door teacher Bernice. De kinderen waren op dat moment bezig met wat wiskunde-oefeningen. 1 jongen pakte steeds een plastic bordje met een som en liet deze aan de klas zien, iemand in de klas moest dan het antwoord geven. Teacher Bernice liet me in de tussentijd haar materialen zien. Na een tijdje werden de wiskunde-bordjes aan de kant gelegd en werd er een magneetbord en wat magneetkaarten tevoorschijn gehaald. Op de magneetkaarten stonden woorden van lichaamsdelen in het Engels en op andere de plaatjes van de lichaamsdelen. Dezelfde jongen van de wiskunde kaartjes stuurde nu de kinderen aan om 1 voor 1 naar voren te komen en een woord met een plaatje te combineren. Het gekozen kind hield eerst het woord omhoog, terwijl het hardop vroeg: "What is this?" waarop de klas bijv. hardop zei: "This is an elbow". Daarna plakte het kind het woord op het bord, zocht het juiste plaatje op, liet dit aan de klas zien ter goedkeuring en plakte het daarna ook op het bord. En zo ging dat een tijdje door. In de tussentijd was teacher Bernice bezig huiswerk na te kijken, kinderen te corrigeren op gedrag, en mij dingen aan het uitleggen en vertellen. Ik vond het allemaal redelijk chaotisch verlopen en snapte weinig van wat er gebeurde. Wat ik later van teacher Bernice begreep is dat de lessen voor de kinderen om 8.20 uur beginnen, maar dat ze vanaf 7.00 uur mogen komen voor "prepping". Kinderen zijn vaak zelfs al eerder op school aanwezig. Maar ze beginnen echt pas in de klas om 7.00 uur. Oké, de volgende keer probeer ik er dus om 7.00 uur te zijn ipv 7.30 uur...Pfff, wel vroeg hoor...
Om 8.20 uur begon teacher Bernice met de lessen. De kinderen kregen Engels en Kiswahili. Deze lessen hielden voornamelijk hardop klassikaal lezen wat er in het boek stond in. Halverwege Kiswahili kwam de headmaster ons storen. Hij had teacher Bernice even ergens voor nodig. Of ik even een oogje in het zeil kon houden. 2 jongens kregen de leiding over het lezen en zouden verder alles wel regelen, als ik er maar gewoon bij wilde blijven. Woppa, gelijk even in het diepe gegooid, in een vreemd land, in een vreemde klas, waar de kinderen nog niet al te best Engels spreken... Binnen een paar minuten kwam 1 van de leiders naar me toe om me met moeite uit te leggen dat 1 van de jongens die eigenlijk links achterin de klas hoort te zitten nu stiekem naar de andere kant van de klas was gegaan en daar bij een vriend was gaan zitten. Dat had ik dus al even gemist... Ik stuurde de jongen terug naar zijn eigen plek. Hij had daar niet zo heel veel trek in, stond langzaam op. Toen ik vervolgens zei "Harakka" (schiet op), keek hij me verbaasd aan en schoot wat meer op. Jeej! Er wordt naar me geluisterd!
Zowiezo is dat hier wel even heel anders dan in Nederland. Kinderen lopen niet zomaar het klaslokaal in en uit, zij blijven bij de deur staan met hun handen (haast smekend) tegen elkaar: "teacher, may I please come in?" En geef je geen antwoord, dan blijven ze dus gewoon staan en stellen de vraag nog een keer. Moeten ze naar de wc, dan komen ze voor je staan met hun handen weer smekend tegen elkaar: "teacher, may I please go to the toilet?" Enz. Staan er 5 kinderen bij de deur, dan stellen ze dus om de beurt de vraag of ze binnen mogen komen...
Tegenspraak kennen ze hier ook niet. Zo hadden de kinderen uit de kast allemaal een stift gekregen om hun werk mee te schrijven, en bij het opruimen van de stiften stopte 1 kind een stift in zijn schooltas. Ik zei dat ik deze stift wilde hebben, omdat deze van de school is en het niet de bedoeling is dat hij deze mee naar huis neemt. Hij antwoordde dat de stift van hemzelf was. Ik zei dat de stift van de school was en dat ik hem dus wilde hebben. Hij accepteerde dit verder en heeft er niets meer over gezegd. Veel later bedacht ik me dat hij inderdaad toen er stiften uitgedeeld werden geen stift had aangenomen, maar er 1 uit zijn eigen tas had gehaald.Oeps....
Het was tijd voor de Long break, oftewel Ontbijt! De kinderen krijgen elke ochtend een mok porridge (pap) en elke middag een warme lunch. Zo zorgt de school ervoor dat de kinderen in ieder geval 2 maaltijden per dag krijgen. De kinderen die naar deze school komen, komen allemaal uit zeer arme gezinnen. Het project zorgt voor sponsors voor elk kind voor schooluniform en schoolmaterialen, zodat het kind dus naar school kan. Regelmatig worden er spullen vanuit België opgestuurd om te gebruiken op de school. Toen ik teacher Bernice vertelde dat ik een Postbox ging openen omdat vrienden van me wat wilde opsturen per post enz, vroeg zij direct of mijn vrienden spullen voor de school gingen opsturen en wat dan. Ze dacht dat ik dat bedoelde. Ik legde haar uit dat ik niet denk dat ze dat bedoelden toen ze me schreven dat ze me wat wilde opsturen, maar dat het evt. wel mogelijk was. Dus heb je nog pijnstillers, wormenkuren, sp(e)elmaterialen, lesmaterialen, kaarten, stickers, knutselmaterialen, potloden, pennen, schriften, noem maar op wat ze allemaal kunnen gebruiken op de school (of als je liever wat aan het weeshuis wil geven, ook prima, zet dat er dan even bij), stuur dat dan straks gerust op naar mijn postbox, dan zorg ik dat het goed terecht komt ;)
Na de porridge was het tijd voor CRE (godsdienst) en PE (gym). Bij godsdienst werd er vooral gesproken over wat er vorige keer besproken was tijdens de les en gym hield vooral zingen en dansen in een cirkel in. Zeer chaotisch, maar iedereen vermaakte zich prima! Na gym mocht iedereen lekker buiten blijven spelen, want het was short break nu. Tijdens de pauzes hebben verschillende leerkrachten taken, andere zitten buiten bij de keuken en eten of drinken daar wat. Daar was ik dus ook te vinden, gezellig kletsend met de leerkrachten.
Na de pauze was het tijd voor wiskunde en c.e. (creative education).
Voor wiskunde gingen de kinderen in groepjes aan de slag met een soort abbacus om sommen op te lossen. Sommige groepjes schoten goed op, andere echt helemaal niet. Het groepje waar ik bij zat was 1 van die laatste groepjes. Het meisje dat de leiding had, wist niet zo goed wat te doen en toen ze het doorhad, deed zij alles zelf ipv haar groepje erbij te betrekken. Na wat begeleiding van mij ging dit net lekker toen het al tijd was om alles op te ruimen. Voor c.e. stond zingen op het programma. Daarna was het tijd voor lunch-break. Ik kreeg een kommetje rijst en een kommetje kool. Ik moet zeggen het was niet te eten, maar ik had trek....
Na de lunch ging de rest van de middag snel. De kinderen moesten hun gecorrigeerde huiswerk verbeteren, hun nieuwe huiswerk overschrijven uit de boeken, er werd nog wat gezongen, opgeruimd en schoongemaakt. Ik zag er geen structuur in, maar alles was uiteindelijk gedaan dat gedaan moest worden. Tijdens het overschrijven van het huiswerk was 1 van de wat moeilijkere kinderen in de klas bezig met van alles en nog wat behalve met het overschrijven van de zinnen. Ik sprak hem hierop aan , waarna hij een halve minuut netjes aan het schrijven was en direct weer andere dingen ging doen. Ik ben dus maar naast hem gaan staan en heb hem nogmaals benoemd dat hij hier is om dingen te leren, ik niet, ik weet alles al, als hij dingen wil leren, moet hij toch echt zelf het werk verrichten. Hij begon te schrijven en binnen een paar minuten was hij bijna klaar. Ik prees hem dat het nu echt goed ging, hij had het al bijna af en zo snel! Super joh, zie je wel dat je het kan! Nog maar een paar woorden, dan was hij klaar. Hij ging netjes door en was op tijd klaar met overschrijven. Later, toen ik dit tegen teacher Bernice vertelde, zei zij dat hij nooit zijn huiswerk op tijd overgeschreven had. Ik zei dat hij het nu dus wel af had en zij keek me zeer verbaasd aan, "had hij het echt allemaal af?". "Ja, echt waar!" "Oh, ok, dan moet ik hem de volgende schooldag even een beloning geven, want we hebben een beloningssysteem voor hem als hij iets goeds doet" Ze liet me een voetbalveld van papier zien met daarop een aantal losse spelers geplakt. Elke keer dat hij iets goeds doet, krijgt hij een voetbal van papier, bij 3 voetballen, mag hij een speler uitzoeken en op het veld plakken. Het schijnt echt de allereerste keer te zijn geweest dat hij al zijn zinnen had opgeschreven voor zijn huiswerk. Ik heb dus mooi even wat goeds gedaan gisteren! Vandaag is het Madaraka-day, een nationale feestdag (onafhankelijkheidsdag), dus er is geen school. Morgen ga ik meelopen in class 2. Ik zal dan nog eens aan teacher Bernice vragen of het de jongen gelukt is zijn huiswerk thuis ook echt te maken en of ze er nog aan gedacht heeft hem de voetbal te geven. Ik ben benieuwd.
Na de lessen viel me op dat geen enkel kind naar huis ging. Er bleken clubs te zijn, zingen, dansen, scouting, voetballen, schoonmaken... De clubs duurden tot 17.00 uur. Daarna kwamen alle kinderen bij elkaar voor de verhoging met trappetje die voor de school staat. Teacher Bernice en headmaster James spraken de kinderen toe over dat het de volgende dag Madarak-day was en de kinderen dus vrij waren. Dat ze niet moesten vergeten dat het maar 1 dag vrij was, dus dat ze donderdag wel weer naar school moesten en nog wat andere dingen in Swahili die ik niet verstond. Vervolgens vroeg headmaster James mij of hij mij al voorgesteld had aan de school. Ik zei van niet, dus hoppa, ik moest ook op de verhoging komen. Stond ik daar dus voor álle kinderen van de school. Headmaster James vertelde dat er vanaf nu vrijwilligers vanuit België op de school rond zouden lopen die de teachers kwamen helpen. Ik was één van hen en vervolgens gaf hij het woord aan mij.... Oeps, daar had ik niet op gerekend... Uh... "Hi, I am Marriëtte and I come from Holland, instead of Belgium. I will be around for the next few months and I will start by having a look in every class, so I will probably all meet you some day. I hope I can learn something from you and I hope I can also teach you something." Dat was ongeveer wat ik zei... Ik vond het nog best aardig bedacht zo snel geïmproviseerd. Nadat teacher Fatima nog even tot de kinderen sprak ging teacher Bernice voor in gebed. De kinderen baden hardop mee. Daarna gingen de kinderen naar huis. De teachers hadden nog even een meeting, die vooral in Swahili ging, dus blijkbaar niet belangrijk was voor mij om te volgen, dus ging ik mn spullen maar pakken om naar huis te gaan. Teacher Fatima vroeg hoe ik naar huis ging. Ik zei dat ik per matatu gekomen was en ook weer per matatu van plan was naar huis te gaan. Zij vroeg waarom ik geen motorbike nam, dat was veel gemakkelijker. Ik gaf aan dat de matatu me 50 shilling kostte en een motorbike 100. Zij wist wel iemand die me voor 50 wilde wegbrengen, Ze zou wel even met hem praten. Hij hield de school altijd in de gaten als er niemand was, als een soort security. Ze riep hem bij zich en inderdaad wilde hij me wel voor 50 shilling naar MIllenium brengen. De man reed erg voorzichtig en rustig. Dit vond ik wel zeer fijn, want op de binnendoorweg naar Millenium zijn de zandpaden niet zo heel best. Bij MIllenium aangekomen vroeg ik hem of hij me misschien donderdag ook wilde rijden voor dezelfde prijs. Hij kon me dan 's ochtends ophalen en 's middags weer thuisbrengen. Dit wilde hij wel. We wisselden telefoonnummers uit en ik liep het laatste stukje naar huis. Dat had ik toch maar mooi ff geregeld. Bimba had me verzekerd dat er echt geen motorbike zou zijn die me voor 50 shilling heen en weer zou brengen en toch was het me gelukt!
Trots vertelde ik thuis natuurlijk over mijn deal met de motorbike-man. Ik ben benieuwd of hij er donderdag ook echt om 6.45 uur staat. We zullen zien!