Mijn eigen vaste chauffeur!

Woensdag even langsgeweest bij Kebene om de papieren op te halen. Ik werd weer hartelijk ontvangen door de manager. Zaterdag ga ik beginnen op Kebene. Voorlopig werk ik daar op zaterdag en zondag, maar misschien dat ik ook wel eens doordeweeks zal komen helpen. Aanstaande zaterdag zal ik met Mohamed (1 van de werknemers van Kebene) en 8 kinderen naar een ander weeshuis in Diani gaan. De kinderen van de verschillende weeshuizen gaan dan hun poëm oefenen voor de dag in Mombasa waar ik al eerder over schreef. Voordat ik daarheen ga, zullen we waarschijnlijk bezig zijn met grote schoonmaak van de huisjes e.d. Dat doen ze altijd op zaterdagochtend. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat verlopen. Zondag zal ik ook bij Kebene zijn, maar wat ik dan precies ga doen, hoor ik zaterdag. Afhankelijk van of ze zondag naar een Engelse kerk of Swahili-kerk gaan, ga ik zondag met ze mee naar de kerk en misschien 's middags dan naar het strand. Maar dat hoor ik dus zaterdag.
Gisteren ben ik weer naar de school geweest voor mijn 2de dag. Om 6.43 uur kwam ik aan bij de main road en binnen een minuut kwam de motorbike-man aanrijden. Hij was het dus niet vergeten! Vandaag was ik net voor 7-en op de school, dus toen ik de klas inkwam waren er pas een paar kinderen. Ik liep vandaag mee in class 2 bij teacher Dorethy. In class 2 merkte ik dat de kinderen al ietsje beter Engels spreken, maar dat ik weinig kon doen, omdat de lessen erg klassikaal en allemaal hetzelfde waren. Teacher Dorethy had wat meer orde en structuur in de klas dan teacher Bernice, wat ik zelf wel wat prettiger vond. Ook hier werd ik al vroeg in de ochtend alleen gelaten met de kinderen. De kinderen begonnen direct te zingen, want het was tijd voor het ochtendliedje wat ze aan het begin van de dag zingen. Een liedje over de dagen van de week op de melodie van Doremi van de Sound of Music. Na een paar keer hetzelfde liedje gehoord te hebben, gebaarde ik dat dit het einde van het liedje was en vroeg of de kinderen misschien ook een ander liedje wilden zingen. We zouden daar dan zachtjes mee beginnen met zingen, wie wil een liedje beginnen. 1 jongen wilde wel beginnen en kwam naar voren. Maar toen hij voor de klas stond zei hij geen liedje te willen zingen, maar een verhaal te willen vertellen. Dit vond ik goed, dus begon hij. "Once upon a time..." en de rest verstond ik niet... Teacher Dorethy was ondertussen binnengekomen en had blijkbaar wel verstaan wat hij vertelde, dus na het verhaal gaven we een applaus en stelde zij wat vragen aan de klas over het verhaal. Ik vond dit wel goed van haar, dat ze dus eigenlijk uit zoiets simpels gelijk een lessituatie haalde. Halverwege de dag werd ik weer even alleen gelaten met de kinderen omdat teacher Dorethy even door de headmaster uit de klas gehaald werd. Direct ontstond er chaos in de klas. 1 van de jongens pakte de handpop die ik al de hele ochtend op het bureau van de teacher had zien liggen. Toen ik hem vroeg wie dit was begon de hele klas direct het liedje van de dagen van de week te zingen. Dit begon rustig en leuk, maar ging steeds harder en meer schreeuwerig. Na een paar keer zingen, zei ik de kinderen dus allemaal te gaan zitten (ze stonden ondertussen overal uitbundig te dansen, elkaar te duwen, hingen elkaar om de nek enz.). Na dit een paar keer gezegd te hebben, zat iedereen op zijn plaats en was stil. Ze keken me vol verwachting aan. Ik wilde alleen maar vragen of iemand me nu uit kon leggen wie de handpop was en waar hij voor gebruikt werd, zonder dat er gezongen werd. Ik stelde de vraag en meteen gingen er 20 vingers omhoog. Beetje bij beetje werd mij duidelijk dat de handpop Eddie heette en dat hij degene was die op de plaatjes van de klasseregels getekend was. Eddie wordt erg verdrietig wanneer de klas zich niet aan de klasseregels houdt, daarom had de jongen de handpop gepakt toen de klas opeens veranderde in een chaos. De kinderen hielden zich niet aan de klasseregels. Eddie zong ook wel eens het lied van de dagen van de week met ze, daarom waren ze begonnen het lied te zingen. Teacher Dorethy was ondertussen weer binnengekomen en nam het weer van me over. Het is op zich leuk om even een moment met de kinderen te hebben en even wat met ze te doen. Ik vind het alleen lastig dat ik hier niet op voorbereid ben als een teacher opeens verdwijnt. Ik heb geen flauw idee wat ik kan doen met de kinderen, omdat ik de kinderen en de school helemaal niet ken. De kinderen kijken me toch elke keer weer vol verwachting aan. Voor hen ben ik gewoon ook een teacher. Ze verwachtten net zoveel van mij als van hun normale teacher. Daar tegenover staat dan ook wel weer dat ze je met net zoveel respect behandelen. Ook voor mijn neus staan ze met hun handen tegen elkaar smekend te vragen of ze misschien alsjeblieft naar de wc mogen gaan en wanneer ik ze aanspreek op gedrag, gaan meteen de ogen naar beneden en wordt geaccepteerd wat ik zeg. Na de lessen speelden de kinderen weer lekker op het schoolplein en om 17.00 uur werd de dag weer afgesloten met gebed. Daarna gingen de kinderen naar huis. Ik liep naar teacher Bernice toe om te vragen hoe het vandaag gegaan was met de jongen die dinsdag zijn huiswerk zo goed overgeschreven had. Hij had thuis zijn huiswerk netjes gemaakt en had zich eigenlijk de hele dag heel goed gedragen. De teacher dacht dus dat wat ik gezegd had indruk had gemaakt, want dit was ze niet gewend van hem. Ook vandaag had hij netjes zijn huiswerk overgeschreven. Ondertussen kwam er een meisje van haar klas huilend naar haar toe. Het meisje vertelde dat zij onderweg naar huis ruzie had gekregen met haar zus en dat haar zus haar nu achtergelaten had. Ze wist nu niet hoe ze thuis moest komen. Het meisje bleek echt heel ver weg te wonen. Zij woonde zeg maar 2 keer zover van de school als ik, en ik loop er dus 50 minuten over als ik te voet ga. Zij gaat elke dag met haar zus te voet naar school en weer naar huis... Kan je nagaan! Aangezien ik op het punt stond naar huis te gaan en weer met de motorbike zou gaan, vroeg ik of ik haar anders met de motorbike mee moest nemen en thuis moest brengen. Dit was goed. Ik probeerde de motorbike-man te bellen, maar deze nam steeds maar niet op, dus na overleg met de teacher besloten dat we dan met een matatu zouden gaan. Ik was net op weg naar de main road om daar een matatu te pakken, toen de motorbike-man me terugbelde. Hij kwam eraan, dus wachtten we even op hem. Teacher Fatima, die me dinsdag in contact had gebracht met de motorbike-man had me zien staan en liet me halen door een meisje van de school. Ze vroeg me of alles oké was. Ik vertelde dat we stonden te wachten op de motorbike-man, die eerst niet had opgenomen, maar er nu aan kwam. Ze was bezorgd dat ik niet thuis kon komen, daarom vroeg ze het. Wat zorgen ze toch goed voor me he ;)
De motorbike-man kwam al snel en ik legde uit dat het meisje ook meeging en we haar even thuis moesten brengen. Dit was geen probleem. In Swahili legde het meisje verlegen uit waar haar huis ongeveer was. Kinderen stappen natuurlijk altijd eerst op de motorbike en daarna de volwassene, dus voor mij was dit de eerste keer dat ik als 3de persoon, dus als achterste persoon achterop een motorbike zat. Gelukkig kende ik de motorbike-man al en wist ik dat hij echt heel rustig reed en goed oplette. Ik voelde me dus helemaal niet ongemakkelijk. Net voorbij de airstrip hoorden we opeens iemand de naam van het meisje roepen. Het bleek haar zus te zijn. We stopten en ik vroeg de zus waarom zij haar kleine zusje achtergelaten had. De zus hing een verhaal op over 1 van de meisjes die zich ziek zou voelen en die ze thuis zou brengen en dan zou ze terugkomen voor haar kleine zusje. Het meisje waar ze het overhad was op dat moment vrolijk heen en weer aan het huppelen... Ik ging hier dus maar verder niet op in en zei haar dat ze haar kleine zusje nooit meer alleen achter moet laten. Zij is de oudere zus en moet goed voor haar kleine zusje zorgen. Het meisje zou dit voortaan doen en zou er nu voor zorgen dat zij en haar zusje veilig thuiskwamen. Ik stapte weer op de motorbike en ging op weg naar huis. Thuis aangekomen (dit keer bracht hij me tot aan het huis) vroeg hij of hij me morgen weer op moest halen. Ik vertelde dat ik 2 dagen per week, op dinsdag en donderdag, op de school werk en 2 dagen per week, op zaterdag en zondag, bij Kebene dat er vlak voor zit. Ik vroeg hem of hij me iedere keer op wilde halen daarvoor en thuisbrengen. Dit wilde hij wel. Ik heb nu dus mijn vaste chauffeur voor dezelfde prijs als de matatu me zou kosten als ik per matatu zou gaan. Het voordeel is dat de motorbike me thuis ophaalt en voor de deur van mijn bestemming afzet en dat de motorbike binnendoor gaat, waardoor het veel sneller gaat. Dus dankjewel teacher Fatima! Zaterdag om 9.45 uur haalt hij me weer op om naar Kebene te gaan!