Kebene en de gemiste begrafenis

Zaterdag was mijn eerste dag @ Kebene. Om 10 uur werd ik weer door mijn vaste chauffeur afgezet bij het weeshuis. Pasci was al druk aan het kleuren met de paar kinderen die op dit moment in het weeshuis aanwezig waren. Ze maakten tekeningen van hun handen met daarbij een brief voor hun sponsors in Nederland en België. De kinderen hebben allemaal 3 sponsors in België en Nederland. Van het geld van deze sponsors wordt eten, drinken, kleding, school, verzorging, eigenlijk alles wat bij de verzorging en opvoeding van de kinderen komt kijken, betaald. Daarnaast is ook regelmatig geld nodig voor het bijbouwen van ruimtes, zoals nu bijv. een ruimte wordt aangebouwd, waar de kleding van de kleine kinderen in opgeborgen kan worden, en voor andere projectjes, zoals de groentetuin, de kippen, de geiten en hopelijk straks de koeien. Het grootste probleem als ik het goed begrepen heb, is nog wel het betalen van het personeel. Mensen zijn geneigd wel kinderen te willen sponsoren, maar geen geld te willen geven voor het personeel. De Keniaanse overheid stelt helaas veel eisen aan een weeshuis, zoals bijv. de hoeveelheid personeel en wat voor personeel er aanwezig moet zijn. Doordat Kebene weinig geld heeft voor personeel missen nu nog een tuinman en uh... nog iets... weet even niet meer wat.
Maar genoeg over het geld... Pasci was dus met de kinderen aan het kleuren voor de sponsors. Die vinden het natuurlijk wel leuk af en toe wat van hun sponsorkind te horen. Hij vroeg mij of ik de kleinste, Barak Obama (jaja, zo heet hij echt) wilde helpen met het maken van zijn handen. Barak was zelf helemaal niet bezig met kleuren, echt zo'n kleintje dat alle kanten opschiet, jaartje of 3/4. Hij woonde ook nog maar net bij Kebene, dus was nog niet echt ingeburgerd in de structuur enz. Het lukte me natuurlijk niet direct om echt wat zinnigs met hem te maken. De eerste poging sloeg echt nergens op. Ik speelde even met Barak en gaf daarna mijn aandacht aan een ander jongetje, Sawa, 6 jaar oud, om die te helpen met zijn tekening en schrijven voor zijn sponsor. Barak vond dit maar niets en vroeg steeds om mijn aandacht. Uiteindelijk nadat ik klaar was met Sawa, heb ik Barak op schoot genomen en met hem een nieuwe tekening voor zijn sponsor gemaakt. Barak bleef dit keer netjes zitten en maakte een veel mooiere tekening voor zijn sponsor dan onze eerste poging.
Ik maakte ook kennis met Kazungu, zo'n ander klein schattig jongetje dat de hele tijd bij je op schoot wil zitten enz., jaartje of 5 oud, en Peter, 7 jaar oud. Rond lunchtijd werd het opeens een stuk drukker op Kebene. De oudsten kwamen terug van school (jaja, die gaan op zaterdagochtend ook naar school) en anderen kwamen met de manager (Onismas, geen idee of ik het goed geschreven heb) terug van een ouderdag van hun school. Na een lunch van Kitheri (Uitspraak: kederrie, bonen en mais) was het tijd om harakka harakka (snel) de poëm te gaan oefenen voor de Children of Africa day in Mombasa op de 16de. Na het oefenen met de kinderen van Kebene, stapten we met dezelfde groep in de Kebene-bus om op weg te gaan naar een ander weeshuis waar ook de andere groepjes van de weeshuizen uit hun district naar toe zouden komen om gezamelijk te oefenen. Het weeshuis waar we aankwamen was enorm groot en modern. De huizen zagen er allemaal mooi uit en de recreatiezaal was megagroot met grote flatscreen-tv, boxen, stoelen, banken, moderne lampen (de meeste huizen hebben gewoon een gloeilamp hangen, maar hier hadden ze volgens mij Ikea-lampen). Na het oefenen van de poëm (2 uur lang!) kregen de kinderen een glas sap en wat koekjes terwijl Mohamed (de caretaker van Kebene) en ik een rondleiding kregen. Het gedeelte waar we nu waren, bleek allemaal nieuwbouw te zijn. Er zijn 6 huisjes gebouwd waar ze een soort van gezinssituatie willen nabootsen. door 3 jongens, 3 meisjes en een huismoeder (de mama van het huis) laten wonen. De huismoeder woont volgens mij dus ook echt daar. De huizen zijn voorzien van 3 slaapkamers, 1 voor de jongens, 1 voor de meisjes en 1 voor de huismoeder, een keuken, annex woonkamer, annex eetkamer. Alles is nieuw en ziet er mooi uit. Echt een heel verschil met Kebene. Al moet ik zeggen dat dit weeshuis wel echt heel ver van het normale Keniaanse leven afstaat. Ik vraag me af of de kinderen die hier uiteindelijk vandaan komen nog kunnen wennen aan het Keniaanse leven dat ze hebben als ze straks voor zichzelf moeten zorgen. Ben bang dat ze dan echt een grote stap terug moeten doen in luxe... Bij Kebene zijn de huizen in Afrikaanse stijl gebouwd, koken ze nog op houtvuur, hebben ze een gat in de vloer als toilet, staan ouderwetse schoolbanken om hun huiswerk aan te maken, wordt een gedeelte van de was nog steeds met de hand gewassen (ondanks de wasmachine), verbouwen ze mais en groenten, hebben ze kippen en geiten, enz. Maar alles is er en alles is zoveel mogelijk in afrikaanse stijl gemaakt. Het idee van de gezinssituatie vind ik trouwens echt niet zo verkeerd hoor! Daar is over nagedacht. De huizen waren zo nieuw dat ze nog niet in gebruik waren genomen. Aan de overkant van de straat was het oude gedeelte van het weeshuis, waar de kinderen nog in grotere groepen woonden. Ook heb ik deze dag voor het eerst in Kenia een speeltuin gezien! In beiden gedeelten stonden gloednieuwe speeltoestellen, van schommel, tot wipwap, tot draaimolengeval. Echt, ik heb nog geen speeltoestel gezien in Kenia en hier was er gewoon een verzameling van speeltoestellen! De kinderen hier moeten wel het gevoel hebben dat ze rijk zijn! Ik zei tegen Mohamed dat Kebene hier zeker wel jalours op was. Als antwoord kreeg ik dat Kebene heel dankbaar was voor alles wat ze tot nu toe hadden gekregen. Zonder alle hulp tot nu toe zouden ze niet eens kunnen bestaan. Helemaal geen afgunst of jalouzie dus, maar dankbaarheid.
Opeens hoorden we getoeter. Alle kinderen en de manager zaten al in de bus en zaten te wachten op ons. Harakka naar de bus gelopen dus, om via een boodschap in Ukunda terug naar het weeshuis te rijden. Daar iedereen gedag gezegd en de motorbike-man gebeld. Ik wachtte vooraan de weg, maar het werd al wel donker. Na 10 minuten stopte er een motorbike, maar niet de mijne. Ik zei dat ik op iemand wachtte. Hij zei in zeer gebrekkig Engels dat hij door hem gestuurd was. Ik vond het maar niets, het werd donker en mijn motorbike-man had niets gezegd, dus ging niet met deze motorbike mee. Weer 10 minuten later belde mijn motorbike-man. Hij had gehoord dat ik niet met de andere mee was gegaan omdat ik hem niet vertrouwde. Hij bleek inderdaad de ander gestuurd te hebben, omdat hij zelf nogal ver weg was, maar als ik nu nog even wilde wachten dan was hij er met 5 minuten. Ja hoor, prima, het was ondertussen donker en ik wilde niet in het donker met een vreemde motorbike mee, dus ik wachtte wel. Weer 15 minuten later was hij er. Keniaanse tijd moet je altijd met een korreltje zout nemen hè ;)
Zondag zijn we aan het eind van de ochtend rustig aan richting Mariakani gegaan. De ferry was druk als altijd en de matatu's waren druk als altijd. Onze matatu die ons bij de ferry afzette, was krakkemikkig en vlak voor de ferry viel volgens mij de uitlaat er onderuit. Iedereen wees de chauffeur al een tijdje iets aan wat onder de bus zat en ik hoorde metaal kletteren toen hij de oprit naar de ferry opreed. Daarna kwam er zwarte rook onder de auto vandaan.... Ik was blij dat we er waren... Deze matatu was tot nu toe ook niet echt snel geweest, dus we waren bang dat we te laat in Mariakani aan zouden komen voor de begrafenis. Gelukkig ging het stuk vanaf de ferry een stuk sneller en waren we om 14.00 uur in Mariakani. We konden dus nog even snel lunchen met chapati en kitheri voor we naar de village gingen. Aangekomen in de village, vertelde Bimba me dat tijdens de begrafenis de mannen en vrouwen gescheiden zouden zijn, dus dat hij even iemand moest vinden die mij op sleeptouw zou nemen. Tot nu toe had ik nog weinig mensen in zijn village ontmoet die Engels konden spreken, behalve dus zijn broertjes en hijzelf, dus ik zag mezelf al helemaal zitten tussen allemaal vrouwen die ik helemaal niet zou begrijpen enz. Ik wachtte met Masonko (het zoontje van Popeye) in mijn armen tot hij terugkwam. Hij kwam terug met een vrouw die lerares bleek te zijn en dus wel Engels sprak! Erg fijn! Ze nam me mee door een maisveld naar een huisje waaromheen veel vrouwen zaten, stonden en dansten. Het dansen gebeurden voornamelijk binnen een cirkel van vrouwen die dicht op elkaar stonden. Er werd ook bij gezongen. Ik heb helaas geen film of foto's genomen, want dat vond ik ongepast. Ik ging uiteindelijk tussen de vrouwen zitten die tegen het huisje aan zaten. Er werd mij gevraagd hoe we in Nederland een begrafenis hielden, dus dat legde ik zo goed mogelijk uit. Verderop zag ik nog een paar huisjes en daarmidden tussenin stond iets wat leek op een 1-persoonsbed omwikkeld met doeken. Het bleek de doodskist met de overledene te zijn.
Er kwam een meisje van een jaartje of 11 naar de vrouw toe die bij mij was en zij vertelde wat in het Swahili. De vrouw wendde zich tot mij en vertelde mij dat Bimba had gezegd dat ik naar ons huis moest komen. Het meisje kwam me halen. Ik volgde haar (werd door haar bij de hand genomen). In het huis was geen Bimba, dus ik vroeg me af wat de bedoeling was. Een grote groep kinderen was alweer verzameld en kwam bij me zitten. Ook Masonko werd weer op mijn schoot gezet. Wat een schatje is het toch! Ik weet niet hoe lang ik daar ben geweest zonder dat Bimba kwam of iets van zich liet horen, maar toen hij uiteindelijk belde waar ik was, was hij verbaasd te horen dat iemand gezegd had dat ik naar het huis moest gaan, want hij had dat niet gezegd. Ik begreep dat hij zei dat hij ook naar het huis zou komen, dus toen vervolgens de vrouw bij wie ik was, vroeg of ik mee ging terug naar de begrafenis, zei ik dat ik hier op Bimba moest wachten. Ruim een kwartier later was Bimba er nog steeds niet, dus belde ik hem nog maar eens. Hij bleek nog steeds bij de begrafenis te zijn en helemaal niet bedoeld te hebben naar het huis te komen. Ik had naar de begrafenis kunnen komen. Nu was het bijna afgelopen, dus kon ik beter wachten. Door de miscommunicatie had ik nu dus het echte begraven van de overledene gemist. Balen! Bimba denkt dat zijn moeder waarschijnlijk het meisje naar mij gestuurd heeft, omdat zijn moeder de meeste vrouwen die daar waren niet vertrouwd. Ze zouden geesten in hun hoofd hebben, en zij wil mij daar daarom niet hebben. :S
Bimba kwam me ophalen bij het huis en we namen een motorbike terug naar Mariakani town. Daar gingen we verder op weg terug naar huis. Het werd al donker toen we nog op de ferry waren, dus we moesten opschieten. Richting Ukunda rijden niet veel matatu's meer na zonsondergang. Gelukkig waren we nog op tijd. Het was een rare dag geweest, zo met zo'n halve begrafenis, maar ook wel weer een mooie dag.
Vandaag (maandag 6 juni) om 9.30 begon mijn dag @ Kebene. We begonnen lekker rustig aan met ontbijt en chai (thee met melk en suiker). Ontbeten had ik thuis al, dus nam ik alleen de chai aan. Na het ontbijt was het tijd om aan het werk te gaan. Omdat het maandag is, zijn de kinderen er niet, want die zijn naar school. Ik help vandaag eerst de huismoeders met schoonmaken, totdat de kinderen er zijn. We hingen de was op, veegden de ruimte voor de waskamer aan met een bezem (bosje takken) ruimden de zitkamer op en gingen daarna aan de slag in de kamer/het huisje van de small boys. Één van de grotere kinderen in deze kamer had vannacht weer in zijn bed geplast. (dit schijnt elke nacht te gebeuren) de huismoeders vroegen aan mij of ik misschien wist wat ze konden doen, want dit was toch wel een groot probleem. Hij wordt elke avond gewekt om te plassen, maar toch is elke ochtend zijn bed zeik, maar dan ook echt zeiknat! Ik vroeg of ze misschien ook geen plastic matras voor hem konden regelen, want een normale matras als je elke nacht in je bed plast is ook niet echt hygiënisch. Het stonk echt enorm naar urine. Maar ja, die hebben ze niet en het plastic dat ze bij de kleintjes op het matras heen wikkelen, gaat bij hem elke keer los, omdat hij teveel woelt in zijn slaap. Ik weet natuurlijk ook niet echt wat ze kunnen doen, omdat ik niet weet wat de oorzaak is dat hij in zijn bed plast, maar noemde natuurlijk het meer drinken overdag en 's avonds na het diner niets meer drinken (hij drinkt 's avonds veel omdat hij dorst heeft), wekken na het inslapen om te plassen (doen ze al), en misschien ook echt gewoon eens langs een dokter om om advies te vragen. Iemand nog andere goede ideeën?
Na het bedden opmaken en het schoonmaken van de badkamer, werd er tegen me gezegd dat ik maar even pauze moest nemen. Ondertussen werkten Auntie Frida en Auntie Mary gewoon door. Ik vroeg dus gewoon wat ik voor ze kon doen, want ik ga geen pauze nemen als zij ook nog aan het werk zijn. Ze waren verbaasd dat ik geen pauze nam en vroegen of ik niet moe was. Ik zei dat het werken in de warmte me wel wat meer zweet kost, maar dat ik hier ben om te helpen. Ik wil me niet vervelen. Ik voel me goed als ik moe, maar voldaan thuis kom. Dankbaar namen ze mijn hulp aan en gingen we verder met het vegen, dweilen, opruimen van de kamers/huisjes. Na de small boys en de small girls gedaan te hebben, werd er weer even gevraagd of ik niet moe was. Ik zei ze dat ze me maar gewoon moesten zeggen wat ik moest doen. Er werd nog even een was in de wasmachine gedaan, terwijl auntie Frida me vertelde dat ze toch wel blij was met de wasmachine, want dat scheelde wel heel veel tijd. Toen ze de was met de hand moesten doen voor al de kinderen, kostte dat echt heel veel tijd. Daarna haalden we het matras van de jongen die steeds in zijn bed plast. Het matras stonk ondertussen zo erg dat we vonden dat we het schoon moesten maken. Na een paar emmers water met wasmiddel en een borstel eroverheen gehaald te hebben hadden we het matras op de wastafels gehezen om het af te spoelen. Met een emmer ging dit erg langzaam, omdat we elke keer moesten wachten tot de emmer gevuld was, dus vroeg ik of we de tuinslang die ik zag liggen niet konden gebruiken. Meteen werd dit idee gedaan. De matras hebben we helemaal doorgespoeld en nu ligt het op een oud ledikantje in de zon te drogen. Hopelijk heeft het geholpen en is het morgen droog. Voor vannacht kan de jongen een ander matras gebruiken.
Na het schoonmaken van de matras was het tijd voor lunch. Een soort van kleine boontjes met rijst. Best oké. Na de lunch bleef iedereen nog een beetje hangen, dus heb ik mijn laptop tevoorschijn gehaald om dit stukje alvast even te schrijven. De volgende keer weer een verhaaltje van mij. Tot dan!