In mijn eentje op pad

Na afgelopen dinsdag dus ziek te zijn geweest toen ik eigenlijk had afgesproken bij Kebene, ben ik woensdag in mijn eentje op weg gegaan naar Kebene, om daar te kijken of de directeur er was om concrete afspraken te maken over mijn werk daar. Ik ging te voet, net als vorige week Bimba en ik samen hadden gedaan, maar omdat je dan dus echt slingerend door de villages heenmoet was ik gewapend met de Swahili-vertaling voor "Goedemorgen, waar is het vliegveld" (Kebene ligt aan de airstrip van Ukunda) enigszins onzeker op weg gegaan. Maar ja, ik zou Marriëtte niet zijn als ik dit toch gewoon wilde proberen. Na 50 minuten in de brandende zon gelopen te hebben, soms echt even niets te herkennen, maar vlak daarna steeds weer wel, ben ik goed aangekomen bij Kebene. Ik was gewoon helemaal in 1 keer goed gelopen en heb het nergens hoeven vragen! Stiekem wel een beetje trots op mezelf, want al die zandpaadjes en huizen lijken echt allemaal op elkaar!
Helaas was de directeur net met Pasci (de persoon die ik vorige week gesproken had) vertrokken voor inkopen en zouden ze pas 's avonds rond avondeten terugzijn. Gelukkig was ik niet voor niets dat hele eind gelopen want ik had 's ochtends ook Katrien gesproken van de Rainbow4kids-school en zou daar ook langsgaan. Ik belde haar dus op dat ik wat eerder kwam en dit was geen probleem. De Rainbow4kids-school staat 100 meter verderop, dus na een zeer korte wandeling liep ik daar het schoolplein op. Katrien werd direct gehaald en na een kort gesprekje met de manager, waarin ik vertelde wie ik was en waar ik voor kwam, liet ze me de school zien. Ook vertelde ze mij het hele verhaal over hoe zij als toerist in Kenia kwam tot aan nu. Een enthousiaste vrouw die weet wat ze wil en hoe ze dat wil. Dat bleek bijvoorbeeld toen we de keuken bekeken en 1 van de jongens die daar aan het werk was nog geen hout in de keuken had gelegd om te drogen, terwijl er nu gekookt werd en het er dus nu lekker warm was. Ze zei tegen de jongen dat hij hier nu gebruik van moest maken, dus nu dat hout er neer moest leggen, maar de jongen ging van alles doen, behalve het hout binnen leggen. Na een paar minuten zei zij nogmaals tegen de jongen dat ze wilde dat hij nu het hout binnen ging leggen, ze vroeg aan de vrouw in de keuken of hij nu ergens anders voor nodig was en die zei dat hij straks nodig was voor het opscheppen van het eten. Oké, dan kon hij dus nu echt het hout doen. Pole pole (rustig aan) liep hij naar de houtstapel en bracht wat hout naar binnen. Katrien en ik hielpen hem daarbij, zodat het snel gedaan was. Na afloop zei ze tegen de jongen: "de volgende keer dat ik je iets vraag, wil ik dat je het meteen doet, ok?" De jongen antwoorde bevestigend. Vervolgens hebben Katrien en ik nog even smakelijk gelachen om het feit dat Kenianen soms ook echt niet efficient zijn. Ik merk het zelf ook echt zo vaak. Wat ik eerder al vertelde over het omslachtige afwassen, maar ook hoe ze bijv. koken. Ze gaan in de keuken zitten, schillen aardappels, doppen boontjes of weet ik veel wat, in ieder geval gooien ze het afval allemaal op de grond.... Nadat je dus gekookt hebt, kan je de hele vloer gaan vegen en dweilen, want die is dan 1 grote bende. Ook je voeten zitten onder de troep (iedereen trekt zijn schoenen/slippers bij de voordeur uit hier in Kenia, ook gasten), want overal ligt wel wat, dus die moet je ook nog schoonmaken. Aangezien de meeste Kenianen die genoeg geld hebben 3x per dag warm eten, kan je je voorstellen hoeveel tijd je dan kwijt bent met het schoonmaken van de vloer ;)
Katrien en ik hebben ook nog even wat gedronken aan de overkant bij een lokaal barretje. Daar hebben we ook uitgebreid gekletst over mijn verhaal en nog wat gebeurtenissen die met de school te maken hadden en spraken we af dat we nog even zouden kijken of we deze week nog eens af konden spreken voor een drankje of iets dergelijks voordat Katrien weer naar Nederland gaat. Daarna maakte ik nog even kennis met een juf en de directeur van de school. De directeur bleek een vrij jonge sportief uitziende gozer te zijn, modern gekleed, als je hem zou zien zou je niet verwachten dat hij schooldirecteur was. Hij kwam mij ergens bekend voor, maar ik kon hem (zoals de laatste tijd wel vaker het geval is) niet echt plaatsen. Hij herkende me meteen van het cybercafé waar ik altijd deze stukjes online zet. Gelijk even nummers uitgewisseld, zodat we contact kunnen hebben wanneer ik ga beginnen op de school. In ieder geval zal ik de eerste tijd alleen observeren in de verschillende klassen, zodat ik goed kan zien hoe het Keniaanse onderwijssysteem werkt, wat er in de verschiilende klassen gedaan wordt en dan kan bepalen welke klas mij het meest trekt. Dan kunnen we ook kijken op welke dagen ik kom enz.
Na afscheid te hebben genomen van iedereen ben ik maar eens op weg gegaan naar de main road die langs alle hotels die langs het strand staan loopt, want vanuit daar zou ik een matatu nemen naar Barclays om geld te pinnen en vanuit daar weer een matatu naar het petrolstation in Ukunda waarvandaan ik naar het cybercafé zou lopen om daar Bimba weer te ontmoeten. Schuin aan de overkant van Barclays zit Nakumatt (de grote supermarkt), dus daar maar eens een lekker ijsje gehaald. Die had ik wel verdiend na mijn wandeling van vanochtend ;)