Mijn eerste dagen in het nieuwe huis

Mijn eerste nacht in ons nieuwe huis was verschrikkelijk. Wat een muggen! Ik had amper geslapen, want was doodsbang gestoken te worden, dus had me de hele nacht onder het laken verstopt, terwijl ik het snikheet had. Pas tegen de morgen, toen de zon op was, en de muggen dus weg waren, durfde ik pas te gaan slapen. Maar ja, we staan hier allemaal vroeg op he, dus toen ik Esther en de jongens al hoorde opstaan, was ik ook alweer wakker, want tja, gasten moet je wel goed verzorgen natuurlijk. Toen ik de kracht had gevonden toch maar uit bed te stappen, zag ik in de woonkamer niemand. Esther bleek even naar de winkel te zijn gegaan en de jongens waren voor Esther haar telefoon naar een andere winkel aan het brengen, zodat deze opgeladen kon worden. In de ochtend hebben we niet heel veel gedaan en net voor de lunch zwaaide ik Esther weer uit. Zij ging op weg naar haar home-town met een tussenstop in Mombasa. Ze had nog een lange reis voor de boeg dus. Na veel kwaheri's (= tot ziens, Paul ;) ) en knuffels zwaaide ik haar uit. Onderweg naar de road liepen de broers van BImba mee en ik had het idee dat de oudste, Popeye, Esther wel zag zitten. Toen ik terugkwam vroeg ik Bimba of hij iets opgemerkt had en dat had hij niet echt. De volgende dag vertelde Bimba me dat hij met Popeye gesproken had en deze Esther inderdaad wel leuk vond en dat Esther hem ook wel leuk vond. Ik ben benieuwd, hahahaha.
De eerste dagen in ons nieuwe huisje zijn we vooral bezig geweest met alles te organiseren (kleedjes over de banken, lakens als gordijnen ophangen, dingen aan de muur hangen enz.), we hebben de was gedaan (tenminste, Bimba en Esther hebben de was gedaan en ik keek toe hoe ze dat hier met de hand doen en hielp met het ophangen), we hebben inkopen gedaan, zoals schoonmaakspullen+ middelenen, foodboxes (alles moet opgesloten in boxen zitten, want het ongedierte houd overal van!), avondeten, matras, kakkerlakkerverdelger (jaja, we hebben last van kakkerlakken! Bah!!!!!), spijkers, bestek, grote teilen voor de was, klein teiltje voor de afwas, enz. enz. Inkopen doen kan je hier bij Nakumatt doen (een hele grote supermarkt, waar je echt van alles kan krijgen, van voedsel, tot aan wasmachines), of gewoon bij de winkeltjes in de village. De schoonmaakmiddelen en een paar dingen als toiletborstel enz. kochten we bij Nakumatt. Andere dingen als eten, spijkers, bestek, de teilen, enz. kochten we in de village. Dat scheelde soms wel de helft van het geld! Het enige vervelende aan de village is dat ik soms echt zo moe wordt van het "Mzungu, Jambo Jambo, Sweets!" van de kinderen dat ik de neiging heb niets meer terug te zeggen, maar dat vind ik dan weer zielig... Het blijft echt ongelovelijk hoe die mensen hier op blanken reageren.
Je krijgt ook echt de één na de ander die vraagt om sponsoring en eten enz. Van de week liepen we door de village en 3 jongens van een jaartje of 16 kwamen enthousiast op Bimba af, groeten hem en daarna mij. Omdat Bimba hen vriendelijk teruggroette deed ik dat ook en Bimba maakte ook even een praatje met ze. Binnen een minuut kreeg ik een papier in mijn handen geduwd. Of ik hun wilde sponsoren zodat ze naar school konden gaan. Ik vertelde vriendelijk dat ik dat niet wilde. Ze begonnen een heel verhaal over hoe ik hier in Kenia wat kon betekenen voor alle arme mensen en kinderen die naar school wilden. Ik vertelde ze dat ik daarom volgende maand begin met lesgeven als vrijwilliger, dat ik zo mijn steentje wil bijdragen. Ze reageerden enthousiast, dat ze dat echt heel goed vonden. Vervolgens vroegen ze of ik dan misschien een brood voor ze wilde kopen. Ook dat heb ik vriendelijk geweigerd. Het is niet dat ik geen brood voor ze wil kopen, maar er zijn er zovelen die op je afkomen. De kinderen die om snoepjes vragen, de oudere mensen die om kleren vragen of geld om hun kinderen naar school te brengen, Keniaanse vrienden die aangeven heel graag wat te willen gaan betekenen voor de armeren in hun village, door voor ze te koken of een kind naar school te sturen en daar dan sponsoring aan mij voor vragen of vragen of ik misschien sponsoring kan regelen zodat zij geld genoeg hebben om dat te doen. Eigenlijk gaat het overal om geld. Wat natuurlijk logisch is als je in zo'n arm land komt als Kenia, maar ja, toch is het soms best moeilijk "nee" te zeggen. Er zijn zoveel ideeën en goede initiatieven, maar de middelen missen gewoon. Dat is het lastige. Volgende week ga ik eens op bezoek bij het weeshuis en bij de school waar ik ga werken. Kijken hoe ze daar met alles omgaan en wat ik daar kan gaan doen.