Een maandje back to basic in Kaphingo
Blijf op de hoogte en volg Marriëtte
14 September 2016 | Kenia, Mariakani
Eindelijk weer eens tijd gevonden om op mijn kont te gaan zitten en een berichtje te typen voor mijn blog. De hele maand augustus zijn Lisa en ik namelijk in Kaphingo geweest, het dorp waar Bimba vandaan komt. Aangezien daar geen electriciteit is, heb je dan opeens veel minder mogelijkheden voor communicatie, maar is het schrijven van een blog dus ook geen optie ;)
2 augustus vertrokken Lisa en ik ’s ochtends vroeg al met de bus richting Mariakani. We gingen dit keer met de bus, zodat ik niet zo hoefde te gaan slepen met die hele grote reistas en Lisa, want tja, voor een maand aan spullen mee, plus de spullen voor de familie….het is niet niets he…
Bij aankomst was het natuurlijk weer één groot feest, iedereen weer zo blij om ons te zien, Lisa was natuurlijk weer favoriet bij de kinderen, en haar meegenomen barbies en bal waren natuurlijk ook een groot succes!
In het begin moesten we nog even wennen. Waar vind ik een teil om te gaan douchen, waar een beker om uit te drinken enz. Maar al snel ging het als vanzelf en leek ik wel gewoon één van hen. Ik stond ’s ochtends op, maakte hout- of houtskool-vuur, zette een pan water op voor de thee, zette de geiten buiten vast aan een paaltje, veegde hun verblijf uit, ging zelf of stuurde iemand naar de winkel om mahamri en samosa’s te halen voor het ontbijt, ondertussen waste ik Lisa en kleedde haar aan, liep eens even bij de kippen naar binnen om te kijken hoe het daarmee ging, enz. Ondertussen gingen we ook direct hard aan de slag voor ons basisvoedsel Ugali, want het mais moest van het land. De dames waren gewend om zodra ze thuis de boel aan kant hadden richting shamba (land) te wandelen om te gaan oogsten, maar dit bleek voor mij niet zo’n goed idee. Dat betekende namelijk dat we pas rond 11 uur begonnen met oogsten en binnen een uur was mijn huid natuurlijk knalrood verbrand. Het kostte even wat moeite om aan de dames uit te leggen waarom ik voortaan toch echt direct ’s ochtends vroeg wilde helpen met oogsten, maar niet meer op dit tijdstip, zij hebben natuurlijk nergens last van, maar toen ik vertelde dat deze kleurverandering voor mij aanvoelt alsof ik mij verbrand heb in vuur, snapten ze het en vertrokken we dus voortaan direct ’s ochtends na het opstaan richting shamba en kwamen terug als de zon te warm werd. Zowiezo vroegen ze me elke keer dat ik kwam helpen na een uurtje of ik niet moe was, want ik zou wel moe zijn, dus moest maar terug gaan naar het dorp om uit te rusten. Hahahaha. Zij werken van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, maar ik zal er na een uurtje al mee ophouden? Echt niet!
Maar ik moet eerlijk zijn, Zwaar was het zeker! En ik heb dus ook echt wel wat vaker “Pauze gehouden” of ben eerder gestopt. Ik ben natuurlijk niet gewend aan dit soort werk en wat dat betreft wilde mijn lichaam ook gewoon echt niet meer meewerken op een gegeven moment. Mijn rug was stuk, mijn arm, waar ik al sinds juni mee aan het klungelen ben (geen idee wat er mee is, maar als ik hem veel gebruik doet mn onderarm pijn), kon nog geen beker water meer optillen op een gegeven moment, hoe graag ik ook wilde bewijzen dat ik echt wel net zo hard kan werken als zij, het ging niet. Mijn bewondering voor deze hardwerkende vrouwen steeg met de dag en ik baalde dat ik het niet ook kon. Zij snapten echter niet dat ik niet wat meer uitrustte en vonden dat ik veel te hard werkte…
Wanneer ik moe was van het harde werken, wilde ik eigenlijk niet niets gaan doen, dus pakte ik er maar een mand met geoogste maiskolven bij, om de mais van de kolven te verwijderen en te laten drogen. Dit kon ik al zitten doen, maar na verloop van tijd deden mijn handen en vingers natuurlijk enorm pijn, want tja, zoveel eelt heb ik natuurlijk ook weer niet op mijn handen.
Het was zwaar!
Na twee weken in het dorp kreeg ik versterking. Yvana kwam ´s avonds aan met een bus vanuit Nairobi. Yvana heb ik een tijdje geleden online ontmoet. Zij was op zoek naar een plaats waar zij vrijwilligerswerk zou kunnen doen. Niet één of ander groot project waar je een hoop geld moet neertellen om er alleen maar te zijn, maar een plek waar ze echt wat voor de mensen kon betekenen, liefst kleinschalig en lokaal. Hoewel wij zoiets nog nooit gedaan hadden, stelde ik haar voor dat ze naar Kaphingo zou komen, bij mijn schoonfamilie zou logeren en kijken wat ze voor het dorp en de dorpsschool kon betekenen. Yvana werd direct enthousiast en zette zelfs allerlei acties in touw om spullen en geld in te zamelen voor het dorp. Ik bleef deze laatste weekjes van de vakantie dus nog even in Kaphingo om haar wat wegwijs te maken en te helpen met de aanschaf van benodigde spullen enz. Zo inventariseerden we in het dorp hoeveel mensen er op de aangestampte grond sliepen en dus wel een matras konden gebruiken. Een kleine week later brachten we deze bij de mensen rond.
Ook kocht zij schoentjes en slippers voor de mensen, keukenmaterialen als borden, pannen enz, dekens, jasjes voor de kinderen die het s avonds koud hadden, repareerde ze een deur en het dak van een huisje dat ingestort was. Ook voorkwam zij dat kinderen thuis moesten blijven van school door voor hen het restant schoolfees te betalen of ze mee te nemen naar de kinyozi om het haar te laten millimeteren (dit is verplicht op school) en hielp zij 3 jongemannen die klaar waren met de middelbare school, maar geen geld hebben voor een vervolgopleiding, om een eigen bedrijfje-winkeltje op te starten zodat zij inkomen kunnen genereren waarmee ze hun moeder en jongere broertjes-zusjes of vrouw en kind kunnen onderhouden. Kortom, zij heeft in korte tijd enorm veel bereikt in Kaphingo en heeft mensen die geen toekomst zagen weer dat steuntje in de rug gegeven om daarvan uit verder te groeien. Iedereen is haar enorm dankbaar en ze wordt op handen gedragen!
Ondertussen helpt ook Yvana mee met oogsten, mais van de kolven halen, probeert ze op de school de slow-learners te helpen, kwamen er nog dozen met speelgoed dat ze uitdeelde en schoolmaterialen uit Nederland die ze verdeelde over 8 dozen om zo 8 scholen in de omgeving blij te maken met een grote doos schoolmaterialen. En dit alles terwijl ze zelf ook nog eens malaria en een maagdarminfectie kreeg die uitdroging veroorzaakte! In plaats van rust te pakken en goed uit te zieken, ging Yvana in eerste instantie gewoon door.” Ach morgen gaat het vast beter”, “ik kijk het morgen nog wel even aan”. Tsja…. Ik was ondertussen weer terug in Ukunda, want Lisa moest weer naar school.
Uiteindelijk na 2 ziekenhuisbezoekjes in Mariakani, die haar niet echt veel verder holpen door haar slechts voor nu even op te lappen om haar vervolgens medicatie mee te geven die ze moest innemen, maar die ze net zo hard weer uitspuugde, omdat er niets inbleef bij haar, liet ik haar naar Ukunda komen en is ze hier dehydrated en wel twee nachtjes opgenomen geweest in een goed ziekenhuis. Hier ging ze gelukkig weer helemaal sterk en uitgerust van terug naar Kaphingo. Jaja, ze ging direct weer terug! Niets even uitrusten en goed bijkomen hier in het luxere Ukunda, hup de heuvels weer in en doorbikkelen! Groot respect voor deze slechts 21 jarige meid hoor! Wat een topper!
2 augustus vertrokken Lisa en ik ’s ochtends vroeg al met de bus richting Mariakani. We gingen dit keer met de bus, zodat ik niet zo hoefde te gaan slepen met die hele grote reistas en Lisa, want tja, voor een maand aan spullen mee, plus de spullen voor de familie….het is niet niets he…
Bij aankomst was het natuurlijk weer één groot feest, iedereen weer zo blij om ons te zien, Lisa was natuurlijk weer favoriet bij de kinderen, en haar meegenomen barbies en bal waren natuurlijk ook een groot succes!
In het begin moesten we nog even wennen. Waar vind ik een teil om te gaan douchen, waar een beker om uit te drinken enz. Maar al snel ging het als vanzelf en leek ik wel gewoon één van hen. Ik stond ’s ochtends op, maakte hout- of houtskool-vuur, zette een pan water op voor de thee, zette de geiten buiten vast aan een paaltje, veegde hun verblijf uit, ging zelf of stuurde iemand naar de winkel om mahamri en samosa’s te halen voor het ontbijt, ondertussen waste ik Lisa en kleedde haar aan, liep eens even bij de kippen naar binnen om te kijken hoe het daarmee ging, enz. Ondertussen gingen we ook direct hard aan de slag voor ons basisvoedsel Ugali, want het mais moest van het land. De dames waren gewend om zodra ze thuis de boel aan kant hadden richting shamba (land) te wandelen om te gaan oogsten, maar dit bleek voor mij niet zo’n goed idee. Dat betekende namelijk dat we pas rond 11 uur begonnen met oogsten en binnen een uur was mijn huid natuurlijk knalrood verbrand. Het kostte even wat moeite om aan de dames uit te leggen waarom ik voortaan toch echt direct ’s ochtends vroeg wilde helpen met oogsten, maar niet meer op dit tijdstip, zij hebben natuurlijk nergens last van, maar toen ik vertelde dat deze kleurverandering voor mij aanvoelt alsof ik mij verbrand heb in vuur, snapten ze het en vertrokken we dus voortaan direct ’s ochtends na het opstaan richting shamba en kwamen terug als de zon te warm werd. Zowiezo vroegen ze me elke keer dat ik kwam helpen na een uurtje of ik niet moe was, want ik zou wel moe zijn, dus moest maar terug gaan naar het dorp om uit te rusten. Hahahaha. Zij werken van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, maar ik zal er na een uurtje al mee ophouden? Echt niet!
Maar ik moet eerlijk zijn, Zwaar was het zeker! En ik heb dus ook echt wel wat vaker “Pauze gehouden” of ben eerder gestopt. Ik ben natuurlijk niet gewend aan dit soort werk en wat dat betreft wilde mijn lichaam ook gewoon echt niet meer meewerken op een gegeven moment. Mijn rug was stuk, mijn arm, waar ik al sinds juni mee aan het klungelen ben (geen idee wat er mee is, maar als ik hem veel gebruik doet mn onderarm pijn), kon nog geen beker water meer optillen op een gegeven moment, hoe graag ik ook wilde bewijzen dat ik echt wel net zo hard kan werken als zij, het ging niet. Mijn bewondering voor deze hardwerkende vrouwen steeg met de dag en ik baalde dat ik het niet ook kon. Zij snapten echter niet dat ik niet wat meer uitrustte en vonden dat ik veel te hard werkte…
Wanneer ik moe was van het harde werken, wilde ik eigenlijk niet niets gaan doen, dus pakte ik er maar een mand met geoogste maiskolven bij, om de mais van de kolven te verwijderen en te laten drogen. Dit kon ik al zitten doen, maar na verloop van tijd deden mijn handen en vingers natuurlijk enorm pijn, want tja, zoveel eelt heb ik natuurlijk ook weer niet op mijn handen.
Het was zwaar!
Na twee weken in het dorp kreeg ik versterking. Yvana kwam ´s avonds aan met een bus vanuit Nairobi. Yvana heb ik een tijdje geleden online ontmoet. Zij was op zoek naar een plaats waar zij vrijwilligerswerk zou kunnen doen. Niet één of ander groot project waar je een hoop geld moet neertellen om er alleen maar te zijn, maar een plek waar ze echt wat voor de mensen kon betekenen, liefst kleinschalig en lokaal. Hoewel wij zoiets nog nooit gedaan hadden, stelde ik haar voor dat ze naar Kaphingo zou komen, bij mijn schoonfamilie zou logeren en kijken wat ze voor het dorp en de dorpsschool kon betekenen. Yvana werd direct enthousiast en zette zelfs allerlei acties in touw om spullen en geld in te zamelen voor het dorp. Ik bleef deze laatste weekjes van de vakantie dus nog even in Kaphingo om haar wat wegwijs te maken en te helpen met de aanschaf van benodigde spullen enz. Zo inventariseerden we in het dorp hoeveel mensen er op de aangestampte grond sliepen en dus wel een matras konden gebruiken. Een kleine week later brachten we deze bij de mensen rond.
Ook kocht zij schoentjes en slippers voor de mensen, keukenmaterialen als borden, pannen enz, dekens, jasjes voor de kinderen die het s avonds koud hadden, repareerde ze een deur en het dak van een huisje dat ingestort was. Ook voorkwam zij dat kinderen thuis moesten blijven van school door voor hen het restant schoolfees te betalen of ze mee te nemen naar de kinyozi om het haar te laten millimeteren (dit is verplicht op school) en hielp zij 3 jongemannen die klaar waren met de middelbare school, maar geen geld hebben voor een vervolgopleiding, om een eigen bedrijfje-winkeltje op te starten zodat zij inkomen kunnen genereren waarmee ze hun moeder en jongere broertjes-zusjes of vrouw en kind kunnen onderhouden. Kortom, zij heeft in korte tijd enorm veel bereikt in Kaphingo en heeft mensen die geen toekomst zagen weer dat steuntje in de rug gegeven om daarvan uit verder te groeien. Iedereen is haar enorm dankbaar en ze wordt op handen gedragen!
Ondertussen helpt ook Yvana mee met oogsten, mais van de kolven halen, probeert ze op de school de slow-learners te helpen, kwamen er nog dozen met speelgoed dat ze uitdeelde en schoolmaterialen uit Nederland die ze verdeelde over 8 dozen om zo 8 scholen in de omgeving blij te maken met een grote doos schoolmaterialen. En dit alles terwijl ze zelf ook nog eens malaria en een maagdarminfectie kreeg die uitdroging veroorzaakte! In plaats van rust te pakken en goed uit te zieken, ging Yvana in eerste instantie gewoon door.” Ach morgen gaat het vast beter”, “ik kijk het morgen nog wel even aan”. Tsja…. Ik was ondertussen weer terug in Ukunda, want Lisa moest weer naar school.
Uiteindelijk na 2 ziekenhuisbezoekjes in Mariakani, die haar niet echt veel verder holpen door haar slechts voor nu even op te lappen om haar vervolgens medicatie mee te geven die ze moest innemen, maar die ze net zo hard weer uitspuugde, omdat er niets inbleef bij haar, liet ik haar naar Ukunda komen en is ze hier dehydrated en wel twee nachtjes opgenomen geweest in een goed ziekenhuis. Hier ging ze gelukkig weer helemaal sterk en uitgerust van terug naar Kaphingo. Jaja, ze ging direct weer terug! Niets even uitrusten en goed bijkomen hier in het luxere Ukunda, hup de heuvels weer in en doorbikkelen! Groot respect voor deze slechts 21 jarige meid hoor! Wat een topper!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
