Het feest

En dan was het zover, 30 april 2012, tijd voor een feestje! Ik zag er enorm tegenop. Er werden zoveel mensen verwacht, en ik zou er maar een paar kennen en ik wist totaal niet wat ik kon verwachten.
Onderweg in de matatu stapten plotseling Kumbo en zijn broertje ook in dezelfde matatu, dus dat was wel gezellig. Aangekomen in Mariakani op zoek naar een motorbike die ons naar de village zou brengen. Die was snel gevonden, de jongen die ons altijd bracht ;)
Toen we het dorp naderden was het al donker en zag ik dat het pad helemaal versierd was met witgeschilderde keien langs het pad en bij de ingang van het dorp stond een mooie boog, versierd met bloemen. Wow! Wat een onthaal! Honderden mensen stonden ons op te wachten en zodra we onder de poort doorwaren begonnen ze allemaal te zingen en te dansen. Dit had ik niet verwacht dus de tranen sprongen me meteen in de ogen. Dag make-up...
Het was echt heel erg mooi! Ik werd door de één na de ander omhelsd en gefeliciteerd en moest meedansen en werd overal mee naartoe gesleurd. Ik dacht alleen maar "ik heb mn trouwjurk nog helemaal niet aan, ik moet me nog omkleden!" Hahahaha. Na een zoektocht naar onze tas werden we naar ons eigen huis geleid waar ze voor de gelegenheid wat golfplaten op het dak van 1 van de slaapkamers hadden gelegd, een matras hadden neergelegd, 2 tafeltjes met stoelen, kopjes, glazen, borden, kan water enz. Ook deze kamer was weer mooi versierd met kanga's en bloemen. Echt supermooi!
Bimba en ik kleedden ons om en werden daarna naar een overdekking in het midden van het pleintje geleid. Daar stond een mooi versierde tafel waar Bimba's oma's en ouders aan zaten. BImba's vader begon helemaal te glunderen toen hij mij in mn trouwjurk zag. Best wel cool. :D Daarnaast stonden onder nog een mooi versierde boog 2 stoelen voor ons klaar. Dit alles goed verlicht met een tl-balk. Het was blijkbaar tijd voor foto's. Iedereen kwam omstebeurt met zijn telefoon foto's van ons nemen.
Hierna was het tijd om te dansen. De muziek werd aangezet en Bimba en ik moesten natuurlijk de eerste dans openen (in het tl-licht). Daarna begon iedereen te dansen op het meer open stuk in het pikkedonker! Had het in Ukunda de hele dag geregend, hier in Mariakani is het de hele nacht drooggebleven! Om een uurtje of 1 gaf ik het op, ik was kapot en ging naar bed, Bimba is nog even een paar uurtjes doorgegaan. Vlak voor het licht werd kwam hij naar bed. Ondertussen waren buiten de vrouwen alweer begonnen met de voorbereidingen voor de lunch. Het rund was al geslacht, die lag in 2 grote pannen voor onze kamer, de mannen zouden dit vlees later in kleinere stukken snijden, de vrouwen waren nu bezig met tomaten, wortelen, uien, enz. De avond ervoor, toen ik naar bed ging, had ik ook gezien dat een heel aantal vrouwen al bezig was om mandazi voor het ontbijt voor iedereen te maken. Die waren gewoon helemaal niet aan het feesten! En het leek wel allemaal vanzelf te gaan, volgens mij stuurde niemand dit allemaal aan...
Die ochtend was er dus chai (thee met melk en suiker) en mandazi voor iedereen. En ondertussen werd de pilau gekookt. Ik kreeg nog een opdracht, die voor mij nogal onverwachts was en aangezien ik me niet top voelde, was ik daar niet zo blij mee. Ik moest net buiten het dorp een emmer water halen en deze tillend op mijn hoofd naar de oude mannen brengen. Dit zou traditie zijn... Nou, mooi is dat, sta ik mooi ff voor aap... De emmer werd 3/4 vol gedaan en na 30 sec trilde mn hoofd al. Onderweg naar het dorp moesten we stoppen omdat mn kanga los ging (dus ff pauze ;) ). Halverwege begonnen mn armen (die je dus de hele tijd omhoog houdt om de emmer vast te houden) ook te trillen, dus toen ik eindelijk in het dorp was wilde ik dat ding zo snel mogelijk van mn hoofd. Maar ja, probeer jij maar eens een emmer water van je hoofd af te tillen met verzuurde armen... Daar had ik hulp bij nodig. Ik kreeg een applaus van de oude mannen, werd bedankt voor het water en kon weer gaan.
Na dit alles ging ik mooi achter ons huis zitten in het windje met uitzicht op de grote pannen eten. Voor mij mooi geen opdrachten meer!
Toen het eten klaar was werden alle jonge mannen verzameld bij de grote pannen. Er werd een hoop besproken, geregeld, vrouwen kwamen de kachumbari (salade) brengen, mannen spoelden hele grote metalen borden om en aan de andere kant van het huis werden alle kinderen bij elkaar gezet en de vrouwen gingen bij elkaar zitten. De oudere mannen zaten al bij elkaar. Er liepen jonge mannen met kannen water rond, zodat iedereen zijn handen kon wassen, daarna begon het opscheppen op de grote metalen borden. Eerste kregen de kinderen hun eten. Per groepje kinderen kregen ze een groot metalen bord en hier aten ze met hun handen van. Daarna kregen de vrouwen en daarna de mannen. Bimba en ik kregen een apart bord en mochten apart in onze kamer eten. Ik heb namelijk gemerkt dat sinds ik terug ben in Kenia ik ontzettend misselijk wordt als ik pilau eet. Die kruiden ofzo, ik weet het niet, zal vast door m'n zwangerschap komen,want vorig jaar vond ik het heel erg lekker. Maar voor mij hadden ze dus apart wat witte rijst met karanga gemaakt (soort tomatensoepje). Ik heb natuurlijk wel nog even geprobeerd wat pilau te eten, want dat is eigenlijk toch het feestmaal voor de bruiloft, maar bij de eerste hap kreeg ik alweer de neiging te kokhalsen, dus toch maar niet gedaan. Na de lunch zou het afgelopen zijn had Bimba gezegd en zouden we naar huis gaan. Hier zag ik eigenlijk best naar uit, want was toch best wel moe en die ochtend was er eigenlijk al niet echt veel meer te doen voor mij, dus had me op sommige momenten best wel verveeld. Maar toen bleek dat zijn voetbalteam speciaal voor de gelegenheid had geregeld dat ze een wedstrijd konden spelen die dag, zodat Bimba ze kon zien spelen. We moesten dus nog wel even blijven...
Tijdens de eerste helft werd de bal buiten het veld geschoten, ergens achter ons. Iemand die de bal haalde had blijkbaar bedacht dat hij de bal wel weer even het veld in zou schoppen, maar ik stond daartussen met mijn rug naar hem toe. Ik kreeg de bal dus van niet al te ver, zonder dat ik hem aan zag komen, met volle vaart achter op mijn hoofd. Dat deed even zeer!
Na de eerste helft zijn we dan toch naar huis gegaan, want het zou al snel donker worden. Vanaf Mariakani namen we een matatu naar Mombasa. Bimba en ik zaten voorin. Tijdens de rit viel het me op dat de driver best raar reed. De snelweg zit vol hoogteverschillen en elke keer dat we naar beneden gingen liet hij de wagen uitrollen zonder gas te geven, dit deed hij pas als we de berg weer opgingen. Na een tijdje rijden wilde iemand er uit en moest de matatu dus stoppen, we reden de berm in, om vervolgens een onverharde weg op te rijden, zonder af te remmen. Hobbeldebobbel, iedereen begon te schreeuwen. Er kwam een dorpje aan, dus gooide de driver op het laatste moment voor/over een struik zijn stuur om terug naar de berm van de snelweg. Nog steeds had ik geen rem gevoeld, dus besefte ik me dat de remmen het niet deden. Voor me zag ik dat de snelweg alleen maar verder naar beneden zou gaan voor een heel lang stuk, dus dat we niet langzamer zouden gaan rijden. Ik schreeuwde dus tegen Bimba dat hij de deur open moest doen en dat we eruit moesten. De auto ging nu langzaam genoeg dat ik er durfde uit te springen, als we harder zouden gaan, zou dat niet meer lukken. Opeens deed de rem het blijkbaar weer en stopten we. Zo snel mogelijk stapten we uit de matatu. Bimba was ontzettend boos op de driver en ging flink tegen hem tekeer. Ook sloeg hij hem. Hij was natuurlijk flink geschrokken en had ook gemerkt dat de driver de hele rit al raar gereden had en waarschijnlijk dus geweten had dat de remmen het niet deden. Het kostte me even de tijd om hem met me mee te krijgen om wat af te koelen, want hij was echt blind van woede. Daarna eisten we ons geld terug van de conductor en wachtten we (in het donker) op een andere matatu. De volgende matatu had weer een plekkie voor ons vrij voorin. Met enige tegenzin nam ik hier plaats (nog vers op mn netvlies wat er net was gebeurd). Nog een paar andere mensen van de vorige matatu stapten in deze matatu en het verhaal werd natuurlijk uitgebreid verteld aan de mensen in deze matatu. Na een stuk rijden stopte de driver opeens midden op de snelweg, zei wat tegen de conductor en deze stapte uit. Ondertussen hoorde ik achter ons auto's snel toeterend dichterbij komen. De driver zette zijn gevarenlichten aan en de conductor zei wat. Daarna stapte iedereen uit. Ik had geen idee wat er aan de hand was, maar wilde maar wat graag die matatu uit die nog steeds midden op de snelweg stond, waar auto's echt niet zacht rijden... Nadat ik uitgestapt was, zag ik wat het probleem was. Blijkbaar hadden we een klapband ofzo gekregen, het achterwiel was totaal verwoest. Ik had er tijdens het rijden helemaal niets van gevoeld! Toen de matatu leeg was, reed de driver de matatu rustig de berm in (die zeker 20cm lager dan het asfalt lag). Het viel dus allemaal wel mee. Maar alsnog duurde het natuurlijk wel eventjes voordat het wiel vervangen was, in het donker, terwijl we echt al helemaal kapot waren.
Hierna liep de reis gelukkig voorspoediger. Toen we eenmaal thuis kwamen waren we beiden zo moe dat we geeneens meer puf hadden om ons avondeten nog te maken/halen/eten. We zijn gewoon gaan douchen en daarna ons bed ingegaan. Wat een dag!