Naar Nairobi 14-08-2012

6.30 uur, 14-08-2012, de wekker gaat. Snel draai ik me om om nog maar eens even lekker tegen mijn mannetje aan te kruipen. Ik vertel hem dat het 6.30 uur en dat we op moeten staan, maar dat ik hem wel heel erg ga missen…
10 minuten later toch maar het bed uit. Hupsakee, laatste spullen worden in mijn tas gegooid, douchen, ontbijten. Ik laat de melk nog even overkoken, dus kan nog aan de schoonmaak ook. Daarna snel naar de bus toe, want we zijn al laat. De bus naar Nairobi zou om 7.45 uur vertrekken.
Aangekomen bij het kantoortje van de busmaatschappij zie ik een gammele, maar nog niet al te versleten en niet al te grote bus voor de deur staan. Een man is druk bezig met een emmer sop en een borstel om de bus te laten glimmen als een diamant. Tenminste daar lijkt het wel op, want er wordt me toch een partij geboend!
8.00 uur, de man is op de helft van bus.
8.15 uur, de bus is bijna schoon, nog snel worden de wielen ook onder handen genomen, terwijl een andere man de bagage begint in te laden. Wij mogen ook plaatsnemen.
10 minuten later rijdt de bus ongeveer met gierende banden weg. Aangekomen bij de ferry wordt ons in het Kiswahili verzocht uit te stappen om lopend de ferry over te gaan. Aan de andere kant zullen we bij de Nakumatt voor weer opgehaald worden. Snel spreek ik een vrouw uit onze bus aan en vraag of ik bij haar mag blijven, want ben veel te bang dat er iets misgaat en de bus straks al weg is en ik dus nooit meer in Nairobi geraak.
Na een behoorlijke tijd wachten voor de Nakumatt komt daar eindelijk de bus aan. Snel gaan we weer zitten, want de buschauffeur heeft er alweer zin in. Snel scheuren we weg.
Onderweg naar Nairobi pikken we overal mensen op en stappen er overal mensen uit.
Zo komt er ook een vrouw naast mij zitten, die blijkbaar geld op haar kaartje bespaard heeft door te zeggen dat ze haar stoel met haar ongeveer 10-jarige dochter zal delen. Het komt er dus op neer dat de dochter tussen haar en mij plaatsneemt en mijn zitplaats die in zo’n bus natuurlijk niet zo heel erg groot is, dus nog smaller wordt. Mijn benen kan ik in slechts 1 positie plaatsen, flink naar rechts, waardoor na enkele uren de linkerkant van mijn rug behoorlijk pijn doet. Als na ongeveer 4 uur de vrouw en haar dochter ergens halverwege Nairobi uitstappen slaak ik een zucht van verlichting. Eindelijk kan ik mijn benen naar links verplaatsen en gebruik ik voorlopig lekker even beiden stoelen. Natuurlijk is dit niet van lange duur, want al snel stappen er weer nieuwe passagiers in en krijg ik weer een nieuwe buurvrouw. Gelukkig slechts 1 persoon nu.
Het is warm, de zon schijnt fel op de ramen en de kleine raampjes zorgen voor mij voor nog maar net genoeg verkoeling. Totdat de man achter mij op mijn schouder tikt en verzoekt mijn raampje een stukje dicht te doen. Die stomme Kenianen ook altijd! Ik zweet me kapot en hij heeft het koud!
Na de drukte van Mombasa en de omliggende stadjes, strekken zich grote droge vlakten uit waar je soms ver soms dichtbij dorpjes ziet met van die typisch Afrikaanse hutjes. Terwijl het verkeer hier bekend staat om hun overspeeding (te hard rijden) en dangerous overtaking (gevaarlijk inhalen) durven overal op deze lange snelweg de lokale inwoners gewoon per voet over te steken. Ik vind het knap en zou het echt niet durven!
Het landschap verandert van een droog bruinig landschap in een landschap met rode grond en groene, maar ook droge bomen. We rijden nu ter hoogte van Tsavo National Parc. Ik hoop misschien net als vorig jaar in Tanzania toen we langs Serengeti National Parc reden en een troep Wildebeast zagen grazen, ook nu misschien weer gratis en voor niets wat wild te kunnen spotten. Maar helaas, geen enkel dier, op wat kuddes koeien na, bevindt zich langs deze kant van het park.
Rond een uurtje of drie stopt de bus bij de een restaurantje. Snel bezoek ik het toilet, want daar was ik wel aan toe. Daarna vraag ik wat mensen of ze weten hoe lang we hebben tot de bus weer verder gaat. Niemand spreekt goed genoeg Engels om me te antwoorden en anderen weten het niet. Ik zie niemand die gaat lunchen, dus besluit ik zelf ook maar niet te gaan lunchen. Straks duurt het te lang voor het bereid is en vertrekt de bus alweer. Ik heb nog wat broodjes en water in mijn tas, dus koop alleen een flesje cola voor de lekker.
Als de bus weer vertrekt besluit ik na mijn broodjes maar eens even mijn ogen dicht te doen. Daarna lees ik nog wat en dan begint de duisternis in te vallen. De weg is pikkedonker, want straatverlichting staat er wel, maar werkt niet. Na een tijdje lijken we weer wat meer in de bewoonde wereld te rijden, we komen blijkbaar dichter bij Nairobi. Ik word naar voren geroepen voor mijn uitstaphalte. We zijn er nog niet, maar het doel is mij zo snel mogelijk uit te laten stappen en dan snel door te rijden. De chauffeur en de conducteur weten echter niet precies waar het benzinestation zit waar ik eruit moet, dus worden zij geholpen door een man die op de voorste stoelen zit en Nairobi blijkbaar goed kent. Doordat ik nu voorin zit, heb ik een goed zicht op de weg voor ons, die voornamelijk heel erg donker oogt. Af en toe zie ik opeens een schim zich voor de bus langs haasten. Kenianen, zo zwart als de nacht, die vlak voor het razende verkeer in donkere kleding deze gevaarlijke weg oversteken! Doodeng!
Na een tijdje zijn we bij de plek waar ik eruit moet. Dat blijkt aan de overkant van het benzinestation te zijn. De deur wordt opengegooid en de conducteur wil alweer instappen. Nog snel kan ik hem duidelijk maken dat mijn tas nog in het bagagevak onderin de bus ligt. Snel opent hij het vak, vindt mijn tas en stapt weer in. Terwijl hij al in de bus hangt en de chauffeur alweer optrekt vraagt hij me nog of ik zo oké ben. Ik zeg maar van ja, maar ondertussen denk ik: “Jemig, nou sta ik in het pikkedonker, in the middle of nowhere, in een buitenwijk van Nairobi, 1 van de onveiligste steden van Afrika, aan de overkant van een in mijn mening supergevaarlijke weg, in mijn eentje, met 2 tassen en ik moet naar de overkant….” De weg bestaat uit 3x 2 banen met steeds een tussenberm. Tussen de eerste 2 wegen zit een diepe geul waarvan ik niet vanaf mijn plek kan zien of ik daar sowieso doorheen kan. Misschien zit er wel water oid in?
Opeens zie ik een Keniaanse man met hoed uit het donker van de weg verschijnen. Hij is zojuist tussen als die scheurende auto’s overgestoken. Ik vraag hem in het Engels of hij mij misschien wil helpen met oversteken. Hij geeft aan dat hij niet begrijpt wat ik zeg, hij kan geen Engels en ik ruik een geur van bier. Toch besluit ik door te zetten, want verder zie ik niemand en in mijn eentje die weg over, zie ik echt niet zitten.
In mijn beste Kiswahili zeg ik dat ik naar de overkant wil: Mimi, naenda hapo (ik wijs naar de overkant), naenda Astrol Petrol. Tafadhali, you help me? Wewe na mimi? Ik wijs en gebaar dat hij mij meeneemt. Hij denkt eerst even na en draait zich dan om om de weg weer over te steken. Hij loopt snel en ik ren hem achterna met mijn 2 tassen. Aan de overkant draait hij zich naar mij om, ik steek hem mijn hand toe en bedankt hem hartelijk: Asanta sana mzee, asante sana! Hij lacht, zegt karibu en draait zich weer om om de drukke weg nogmaals over te steken. Ik denk even: “als hij nu ook maar weer veilig aan de overkant komt”. Maar dat gaat gelukkig goed.
Ik loop snel naar het restaurant bij het petrol station en pak mijn telefoon. Shit, mijn batterij is leeg… Omdat ik de Nederlandse waar ik zou verblijven tijdens mijn bezoek in Nairobi zou bellen als ik hier was, zodat ze me zou komen ophalen, heb ik mijn telefoon wel nodig. Ik bedenk me dat ik mijn telefoon aan mijn laptop kan opladen, dus ga aan een tafeltje zitten en pak mijn laptop erbij. Zodra ik mijn telefoon aanzet, begint deze uit zichzelf een update uit te voeren van het 1 of ander, waardoor ook opeens mijn credit op is. Shit! Waarom doet die stomme telefoon dat nou weer! Ik vraag of ze hier ook credit verkopen en nadat de vrouw zelfs buiten bij de shop is gaan vragen of ze er nog credit hebben, komt ze terug om me te vertellen dat de credit op is. Oké…. Hoe ga ik dit oplossen? Gelukkig bestaat er een functie op de Keniaanse simkaarten dat je gratis een bericht naar iemand kan sturen: Please call me. Dit besluit ik naar haar te sturen in de hoop dat ze begrijpt dat ik haar niet kan bellen en zij mij belt. Dit doet zij direct. 10 Minuten later staat ze voor mijn neus en kunnen we naar haar huis gaan.