In Nairobi 14 tm 22-08-2012

Mijn Nederlandse "gastvrouw" blijkt in een mooie flat op een goed afgesloten en bewaakt terrein 25 km buiten het centrum van Nairobi te wonen. Ze woont er erg mooi en ontvangt me zeer gastvrij. Snel warmt ze even wat eten voor ons op en na hele gesprekken, besluit ik mijn bed op te gaan zoeken. Ik ben kapot na zo’n lange dag reizen.
De volgende dag hebben we al afgesproken met Mr. W., een gepensioneerde Immigration officer die bevriend is met de schoonvader van de Nederlandse en haar ook geholpen heeft bij haar dependants’ pass. Zij had hem in juni binnen 2 weken in handen, dus ik hoop met zijn hulp nu ook zo snel mijn dependants’ pass geregeld te krijgen.
In een restaurantje ontmoet ik de imposante, vriendelijke man. Ik leg mijn situatie uit, geef hem de benodigde informatie, betaal hem het benodigde geld en hij belooft me op de hoogte te stellen zodra hij meer weet.
Hierna lopen we door naar Immigration zelf waar zij ook nog wat dingen te regelen heeft. Terwijl ik sta te wachten en het toch wel fris begin te krijgen, wordt ze weer van loket naar loket gestuurd. Ik besluit buiten even lekker in het zonnetje te gaan zitten om wat op te warmen. Binnen een paar minuten vraagt een Keniaanse man me of ik het soms koud heb, omdat ik in de zon ben gaan zitten. Dit zijn ze zeker niet gewend en al helemaal niet van blanken! Ik leg uit dat ik in Mombasa woon, waarna hij me vriendelijk toelacht en begrijpend knikt. In Mombasa is het namelijk gemiddeld 5 graden warmer dan in Nairobi en is het zeker ook benauwder. Blijkbaar is mijn lichaam al zo gewend aan dit klimaat, dat ik het dus in Nairobi ook echt koud heb.
Nog enkele minuten later word ik bij het hek van het terrein geroepen door de bewaker. Ik vraag me af of ik iets verkeerd gedaan heb, dus loop netjes naar hem toe. Hij begint met de opmerking dat ik hier niet zomaar mag zitten, maar begint al snel een gesprekje over wat ik hier doe en of ik geen zussen of vriendinnen heb die met hem zouden willen trouwen. Het oude vertrouwde verhaaltje dus weer, want dit wordt nog net niet dagelijks aan me gevraagd. Alsof je dat zo dan even kan regelen voor ze…
Na een behoorlijk tijdje wachten is ook zij klaar met haar regelzaken en rijden we naar een groot winkelcentrum voor onze boodschappen, waarna we weer op huis aangaan.
De volgende dag worden we gebeld door Mr. W. of we nogmaals mijn R-nummer (dit is het dossiernummer van Bimba’s en nu dus ook mijn familie) voor hem heeft, want hij kan mijn dossier niet vinden. Nogmaals geven we hem mijn R-nummer, wat achteraf toch overeen lijkt te komen met het nummer dat hij al had. Hij laat een mannetje op zoek gaan naar het dossier en na enkele werkdagen krijgen we te horen dat mijn dossier toch echt onvindbaar is gebleken. Logisch dat ik dus al 3 maanden op een berichtje wacht, terwijl er maar niets komt! Ik ben blij dat ik nu zelf naar Nairobi ben gekomen! We spreken af dat ik alles opnieuw kopieer en aan hem geef, zodat hij de aanvraag opnieuw kan indienen namens mij en het nu goed in de gaten kan houden. De volgende dag (een week na mijn aankomst in Nairobi) doen we dit dus maar in de hoop dat het deze keer beter zal verlopen.
Ik besluit de volgende dag ‘s avonds de nachtbus terug naar huis te nemen. Ik mis Bimba en Ukunda enorm en het zal nu nog zeker 2 weken duren voor ik op zijn vroegst bericht zal krijgen. Daarnaast wil ik mijn gastvrouw ook niet te lang tot last zijn. Zij heeft mij al die tijd overal rondgereden in haar auto en geheel belangeloos een slaapplek geboden. Ik ben haar dan ook heel dankbaar voor haar hulp!
Die dag spreken we ‘s middags nog af met Pasci en Milly die voor een dagje in Nairobi zijn om bij de Belgische ambassade wat zaken te regelen. Gezellig drinken we wat, eten een ijsje op een terras en nemen dan alweer afscheid. Zij zullen diezelfde avond nog het vliegtuig naar Mombasa nemen, ik de bus.