De reis naar Ukunda, Kenya 9-4-2012

Amsterdam-Istanbul
Het eerste deel van de reis zit er op en aangezien ik hier in Istanboel 2 uur moet wachten op mijn vliegtuig naar Nairobi begin ik maar vast weer eens wat te schrijven.
Na een week vol stress en verdriet om al het afscheid nemen, stapte ik vandaag in het vliegtuig richting mijn nieuwe leven. Ondanks dat ik er ontzettend veel zin in heb om mijn leven in Kenia echt te beginnen, voelde ik me ook erg naar bij al het afscheid. Wanneer zien we elkaar weer terug. Zie ik mijn oma nog wel eens. Je weet maar nooit. Jeanne en Natas kwamen me ophalen, Liesbeth, Luca en Aad kwamen me uitzwaaien en Marieke reed onverwachts toch maar even mee, want die fiets van mij paste anders niet in de auto. Op Schiphol stond Marjo al te wachten en die had al even voor me gecheckt of mijn fiets zowiezo wel meekon, want doordat ik Turkish Airlines de hele week niet had kunnen bereiken, wist ik niet of ik dat had moet reserveren of niet. Het mocht dus dat was weer een hele geruststelling!
Paul zou me ook nog komen uitzwaaien, maar helaas had hij zich verslapen. Dat vond ik kortgezegd niet zo leuk, want nu had ik geen echt afscheid van hem genomen. Maar ja... Vergeet niet die DVD's op te sturen, Paul!!!!!!!
Tassen insealen, terwijl de meiden mn fiets goed inpakten, en daarna inchecken. "Woont u in Nederland?""(ja, nu nog wel), "U vliegt oktober weer terug?" (mijn retourticket is voor 4 oktober), "Heeft u al een visum?" (koop ik gewoon op het vliegveld in Nairobi, doe ik altijd) "Een visum is maar voor 3 maanden hè?" (Ja, dat weet ik, na 3 maanden kan je verlengen bij Immigration in Mombasa, heb ik vorig jaar ook gedaan) Ik moest even wachten, ze ging even wat navragen. Ik dacht ff dat ik hier al tegengehouden zou worden... Ze kwam terug en ik kon verder. Even heen en weer lopen naar de balie om mijn fiets te betalen. Ipv 90 euro wat ze in de email gezegd hadden die ze me gestuurd hadden, hoefde ik "maar" 60 euro te betalen. Maar ja, mijn fiets is tenminste mee!
Nog even bij de Starbucks koffie gedronken met wat comfortfood en daarna toch echt richting douane. Ik moest om 11 uur al boarden en het was al iets over 11-en voor ik de douane doorging. Snelsnelsnel naar de gate. Hupsakee alles uit in de bakjes, benen wijd, armen omhoog, even gecheckt worden door de machine, en daar stond ik aan de andere kant. Shit! Ik heb Marieke dr huissleutels nog! Terug door de check naar de overkant daar staat een betaaltelefoon. (mijn sim-kaart had ik al niet meer) Uh... welke nummers ken ik uit mijn hoofd.... Marjolein proberen. Voicemail... Uh... Natasja... hopen dat het nummer goed is. Ja, daar was Natasja. Oh, ze zitten al in de auto onderweg naar huis... Dan maar proberen in Istanboel of Kenia de sleutels op te sturen per post. En dat ga ik hier zo maar eens vragen dus of dat vanaf hier kan.
In het warme vliegtuig verder naast een Portugees gezeten die wel van een babbeltje hield en een man die ontzettend uit zijn mond stonk (combinatie van koffie en sigarettengeur). Dat moet je als (zwangere) vrouw natuurlijk niet hebben. Hopen dat in mijn volgende vliegtuig mijn buurman/vrouw wat minder uit zijn mond stinkt ;)
See you next time!

Istanbul-Nairobi
Op Istanbul was het helaas niet mogelijk de sleutels op te sturen. Ze hadden wel een brievenbus, maar ik kon nergens een goede envelope en postzegels krijgen, dus dan maar vanuit Kenia versturen.
Netjes een uur voor vertrek stond ik bij de gate om te boarden, zoals er op mijn ticket stond. Na een goede drie kwartier verscheend er op het scherm dat we een half uur vertraging hadden. Goh, verrassend, had net de vorige passagiers uit het vliegtuig zien vertrekken, hun koffers zien unloaden en op dit moment werden onze koffers geladen. Inderdaad met een half uur vertraging vertrokken we naar Nairobi. Ik zat samen met een Amerikaanse studente in een rijtje van 3 stoelen. We konden dus lekker ruim zitten. Touchscreen voor mn neus: Filmpje kijken, spelletje spelen, muziekje luisteren, luxe hoor dit vliegtuig. Van slapen kwam weinig, het lukte gewoonweg niet. En ik kan je zeggen dat de tijd dan toch wel erg langzaam gaat hoor! Maar Happy Feet 2 maakte een hoop goed!
Eindelijk aangekomen op Jomo Kenyatta Nairobi snel richting de visumbalie, want mn taxi stond waarschijnlijk al een tijdje te wachten doordat ik die vertraging had gehad. Natuurlijk koos ik de verkeerde rij/balie. De rij naast mij was al 3x vernieuwd voor ik aan de beurt was. Zelfs de collega van de balie naast de mijne zei de man van mijn balie op te schieten (harakka, harakka!) Zonder problemen kreeg ik mijn visum mee. Wel natuurlijk even de vraag hoe lang ik bleef en of ik wist dat het visum maar 3 maanden geldig was. Maar toen ik zei dat ik wist hoe ik hem moest verlengen, omdat ik het vorig jaar ook zo gedaan had, was het al snel klaar. Hupsakee naar mijn bagage. Mijn fiets lag al keurig op mij te wachten en mijn tassen lagen ook al op de band. Nog even snel wat euro's omwisselen bij het wisselkantoortje en toen snel op zoek naar mijn taxichauffeur. Deze stond netjes met een bordje "Marriette Bimba" op mij te wachten en was blij me te zien. Hij had net Bimba al gebeld omdat ik er nog steeds niet was. De fiets ging gemakkelijk in de auto, tot mijn opluchting, en we gingen onderweg naar Bimba. De chauffeur belde hem even voor me op, zodat ik hem even kon spreken. We zouden hem ophalen bij zijn neef en dan doorrijden naar een guesthouse dichtbij de busmaatschappij, zodat we nog even een paar uurtjes konden slapen voor de bus ging. Zo gezegd zo gedaan. Maar wat een hitte al zeg! En het was nog wel midden in de nacht! En volgens Bimba, was het hier in Nairobi veel kouder dan in Mombasa :S
Die nacht sliep ik nog steeds slecht. Het was warm, veel lawaai van buiten (we zaten midden in de stad in Nairobi) en ik was ontzettend bang dat we door de wekker heen zouden slapen en dan de bus zouden missen. Elke drie kwartier keek ik dus op mijn telefoon hoe laat het was. Uiteindelijk een half uur voor mijn wekker opgestaan, even lekker ijskoud gedoucht en daarna de tassen weer ingepakt. En toen begon het slepen met de tassen en de fietsdoos naar de busmaatschappij. Deze bleek ietsje verder te zijn dan ik gedacht had en buiten was het echt al niet meer te houden qua temperatuur, dus halverwege met de fietsdoos was ik al helemaal kapot. Gelukkig liepen er genoeg van die mannetjes rond die voor een paar shilling zware spullen verrijden op een steekwagentje, dus nadat hij de fiets al gebracht had, ging Bimba nog even met hem terug om de andere tassen op te halen. Ondertussen werd er omgeroepen dat onze bus zo zou vertrekken. Dus ik even laten weten dat ik er ben en mijn vriend bijna, dat hij er echt zo aankwam. Hij was even de tassen halen in het guesthouse. Helemaal in de stress, bang dat de bus zonder ons zou vertrekken. Maar gelukkig viel het mee. We moesten natuurlijk voor de fiets nog weer even wat extra betalen, maar verder konden we zonder problemen mee.

Nairobi-Mombasa-Ukunda
We vertrokken 's ochtends rond een uurtje of half elf vanuit Nairobi met de bus. Kon ik me van de vorige keer dat we met de bus gingen herinneren dat meer dan de helft van de route over een niet verharde weg ging, hebben we nu volgens mij maar een klein stukje over onverharde weg gereden.Volgens mij hebben ze de weg gewoon helemaal vernieuwd. Of ik heb echt door al het gehobbel heengeslapen, want een groot gedeelte van de reis heb ik ook heerlijk geslapen! Eindelijk! Rond een uurtje of 3 hadden we een lumchpauze en daarna reden we weer in één ruk door naar Mombasa, waar we rond een uurtje of half 8 aankwamen. Vanaf daar een tuktuk genomen met al onze spullen die ons naar de andere kant van de ferry reed, zodat we diezelfde dag nog door konden naar Ukunda. Aan de andere kant van de ferry een matatu genomen richting Ukunda. Nog een heel gedoe met de fiets, want die wilden ze eerst in de matatu zien te krijgen, wat natuurlijk niet ging en daarna gewoon los op het dak legden. Er zat wel zo'n randje op het dak waar dingen aan vastgebonden konden worden, maar ze hadden niet voldoende touw en het randje was niet bijster hoog. Met al die kuilen hier in de weg en zowiezo het diepteverschil tussen wegdek en berm (de matatu stopt overal in de berm om mensen in en uit te laten stappen) heb ik dus de hele weg zitten stressen dat mijn fiets van het dak af stuiterde. Maar ik moest me geen zorgen maken zei de conductor die hem vanuit het raam vasthield. Het zou helemaal goed komen, ze konden me er zelfs mee naar Lunga Lunga brengen (een grensplaatsje bij Tanzania, dus nog wel een eindje verder). Nou, alsnog was ik blij toen we in Ukunda arriveerden! Maar toen het volgende probleem. We waren met zijn 2-en met 2 megatassen van ruim 20 kilo en 2 kleinere tassen en een fietsdoos in het donker en moesten nog zeker 500 meter lopen naar onze double-room. Een tuktuk was hier niet te zien, dus besloot Bimba dat we met een motorbike gingen. Jaja, met die 2 grote en 2 kleine tassen, en onszelf en die fietsdoos! De 2 grote tassen werden achterop gebonden, ik ging tussen bestuurder en tassen inzitten met 1 kleine tas die ik vasthield, de bestuurder legde 1 kleinere tas op zijn stuur. Bimba ging met fietsdoos en al achterop de andere motorbike. Ik snap nog steeds niet hoe het gelukt is, maar het is gelukt! Helemaal kapot kwamen we aan bij de double-room aan. Snel alles weer binnengezet, even drinkwater en douchewater bij de buren geregeld en daarna heerlijk gewaterlepeld (gedoucht) en wel mijn bed in! Ik was kapot. Morgen weer een dag!