Schoolvakantie!

Twee weken geleden zag ik ’s nachts elk uur van de klok. Vanessa was onderweg! Jeej! Al vrij vroeg stond ze voor onze gate, ze hadden geluk gehad met de ferry en het verkeer. Na het knuffelen en zoenen toch nog maar een paar uurtjes geslapen. 2 daagjes later gingen we alweer op reis, dus de volgende dag druk aan het voorbereiden. Papieren die meemoesten uitzoeken, want ik zou onderweg in Nairobi direct mijn nieuwe Nederlandse paspoort aanvragen bij de ambassade. Deze verloopt pas in januari, maar aangezien dat ding in het buitenland ongeveer dubbel zoveel kost als in Nederland, terwijl ik hier van een tiende van mijn Nederlandse salaris leef, leek het me verstandig deze nu direct aan te vragen van mijn verjaardagscentjes… Daarnaast zouden we langs Nairobi komen als we samen op weg zouden zijn naar José en Joshua in Ruiri (Meru county), dus een mooie gelegenheid.
We namen woensdagavond samen de Chania Executive nachtbus, één van de goedkoopste bussen van Ukunda naar Nairobi. Vaak worden nachtbussen afgeraden aan toeristen ivm veiligheid en roekeloos rijden, maar ik zweer erbij. Roekeloos rijden doen ze overdag ook en dan is het veel drukker op de weg en qua veiligheid heb ik me nog nooit onveilig gevoeld en is er nog nooit wat van me gestolen (en ik heb toch ook al eens wat keertjes alleen met Lisa gereisd), denk dat dat er ook maar aan ligt hoe goed je op je eigen spullen let en zowiezo heb ik natuurlijk niet veel kostbaars bij me behalve Lisa ;) Zo’n nachtbus is voor mij ideaal, Lisa slaapt, dus geen gezeur dat ze niet op schoot wil blijven zitten of uit de bus wil, de tijd gaat ook sneller als je slaapt, het is rustiger op de weg, dus je bent er sneller, en last but not least, het is niet zo verschrikkelijk warm in de bus!
Deze keer was het toch wel een erg avontuurlijke rit. We hadden de stoelen direct achter de bestuurder, waardoor we wat meer beenruimte hadden, ideaal met een kind op schoot, maar waardoor (in ieder geval Vanessa die aan het gangpad zat, dus middenvoor het grote voorraam) je ook alles kon zien. Er bleek gewerkt te worden aan de snelweg tussen Mombasa en Nairobi, dus lag na Voi de bovenste laag asfalt niet meer op de weg (aan de weg werken doen ze overdag ivm licht, dus er werd op dat moment niet gewerkt). De nu onverharde snelweg, was één en al kuilen en rijbanen waren er al helemaal niet. Toen we in een file aankwamen van een lange rij trucks, sloegen alle bussen rechts een zijpad in, dat ons leidde naar een onverharde zandweg dwars door de bush. Met een noodgang reden de bussen elkaar achteraan door kuilen en over hobbels in het pikkedonker, met groot licht en één en al stofwolk. Na een tijdje waren de andere bussen opeens verdwenen en reden wij er nog maar alleen. Ik denk dat onze bus toch wat rustiger is gaan rijden omdat ie helemaal achteraan reed en dus door al het stof niets meer kon zien. Opeens trapte de buschauffeur keihard op de rem. Iedereen die tot dan toe door alle hobbels en kuilen heen had geslapen, was nu wakker, want die vlogen nu ook naar voren. Koe op de weg! Hahahahaha! Nog geen 10 minuten verder gebeurde iets soortgelijks, maar minder hard voor volgens mij een konijn. Een paar keer leek de bus weer een weg naar links te willen inslaan richting de snelweg, maar keerde toch op het laatste moment weer terug de zandweg in. Of hij nou kon zien dat er nog steeds file stond of hij het gewoon geen goede weg vond, geen idee, maar na een tijdje besloot hij toch echt linksaf te slaan en kwamen we onverwachts snel weer op de verlaten donkere snelweg terecht.
Uiteindelijk kwamen we redelijk op tijd aan in Nairobi. Een vriendin van Vanessa pikte haar op nog aan Mombasa highway en bood mij aan om mij met haar auto bij de ambassade af te zetten. Dat aanbod sloeg ik natuurlijk niet af, dus snel haalde ik ook mijn bagage uit de bus. Lisa ging gezellig met Vanessa mee, terwijl ik mijn paspoortaanvraag in orde maakte bij de ambassade. Na een ochtendje dat vooral bestond uit veel wachten, stapten Vanessa en ik dan toch echt ’s middags op de shuttlebus naar Meru. Ook deze rit, die normaal zo’n 4 tot max 5 uur duurt, bleek niet zonder slag of stoot. Ergens in het pikkedonker, in de buurt van Chuka zette de bestuurder de auto aan de kant van de weg. De motor was oververhit. Snel werden er jerrycans met water gehaald (geen speciale koelvloeistof, maar gewoon water…). Toen ze het dopje bij de motor opendraaiden, kon ik de hete straal water die nu naar buiten spoot maar net ontwijken. Na een tijdje wachten, terwijl de mannen met het water bezig waren, kon iedereen weer instappen om vervolgens een tijd later weer langs de kant te staan met hetzelfde probleem. Iedereen werd overgezet in een andere wagen, maar omdat wij ons 3-en plus handbagage niet echt zagen passen op anderhalve stoel met nog 2 uur in het vooruitzicht, zei ik onze bestuurder dat we op een volgende wagen zouden wachten. Dat dus gedaan en we werden in een bijna net zo volle matatu gepropt, waar ik na te vragen of de muziek toch echt wat zachter mocht nog steeds mijn trommelvliezen voelde trillen… Het duurde echter niet lang, we waren net een dorpje ingereden, toen er door de bestuurder van deze matatu iets in het kiswahili werd gezegd en we allemaal weer moesten uitstappen. Er was iets mis met de rem of het wiel aan de bestuurderskant vertelde een medepassagier, dus we moesten weer verder met een andere wagen. Vermoeid stonden we dus weer te wachten aan de kant van de weg in het donker in een dorpje wat ons beiden vreemd was. Gelukkig kwam er al vrij snel een andere shuttlebus aan waar we meekonden. Toen we instapten herkenden we de mensen die we in Nairobi bij de busstage hadden achtergelaten. Ze keken ons verbaasd aan en na ons verhaal verteld te hebben, hebben we er met zijn allen smakelijk om gelachen.
In Meru stond Joshua ons al op te wachten en reden we verder naar Ruiri. Daar konden we gelukkig nog wat eten, waarna we heerlijk ons bedje in konden. We waren kapot en hebben ondanks tornado Lisa, die ’s nachts het hele bed doorging, toch prima geslapen.
Bij José en Joshua hebben we ons prima vermaakt. Heerlijk kunnen bijkomen met een boek, Lisa heeft heerlijk buitengespeeld met de buurkindjes, lekker chai gedronken in het dorp, een dagje naar Meru geweest, op visite geweest bij Grace (mama Samuel), waar we 2 jaar geleden ook vaak kwamen, Vanessa heeft een lange wandel(verdwaal)tocht met José gedaan, we hebben de hardwareshop eindelijk eens in het echt kunnen bewonderen, op zaterdag zijn Vanessa en ik samen lekker wezen shoppen op de markt (totdat de regen met bakken tegelijk uit de hemel kwam storten en we ons geshop maar snel afbraken), kortom heerlijk relaxen! Vanessa ging na een paar daagjes alweer richting Nairobi om daar een vriend op te zoeken, terwijl ik nog een paar daagjes langer bleef. Daardoor was ik ook met mijn verjaardag nog bij José en Joshua. We vierden het gezellig met mama Samuel, en haar kinderen Samuel en Vivianne. José en Joshua hadden lekkere cake gehaald en met een lekkere chai erbij, de kinderen lekker voetballend in de tuin, de zon flink schijnend, was het weer een supergezellige dag. José en Joshua, nogmaals ontzettend bedankt!
De dag na mijn verjaardag stonden we vroeg op, want Joshua zou mij en Lisa vandaag in Embu droppen, aangezien hij daar toch zelf ook moest zijn. Dit scheelde weer een stuk rijden met de shuttlebus naar Nairobi, dus daar was ik wel heel erg blij mee. Vanaf Embu dus verder met de shuttlebus, die toch iets minder ruim bleek te zijn dan de shuttle die we de heenweg hadden gehad. Met n zere knie (van het niet kunnen bewegen en tegen de stoel voor mij gedrukt zitten), stijve rug en gebroken kwamen Lisa en ik dus in Nairobi aan. Daar aangekomen eerst op zoek gegaan naar het kantoortje van de Chania Executive bus, want de dag erna zouden we samen met Vanessa verder reizen naar Ukunda, dus even snel een ticket boeken. Onderweg naar dat kantoortje zag ik een hotelli (restaurantje) waar het erg druk was en iedereen frietjes of bahjia (gebakken aardappeltjes) zat te eten. Ik had Lisa frietjes beloofd en het was lunchtijd, dus besloot ik eerst maar eens even lekker te gaan eten met Lisa. Jammer dat ik zo slecht ben in het onthouden van de weg, want deze frietjes waren echt heel lekker, en dat kan je meestal hier in Kenia niet zeggen van de frietjes (vaak slap, klef en vet). Na de lekkere frietjes doorgelopen naar het kantoortje van Chania, bustickets geboekt en een man daar belde voor mij een motorbike naar het busstation waar ik de bus naar Rongai kon nemen. Daar zou ik namelijk Arianne en Geoffrey weer eens opzoeken en mocht daar een nachtje blijven slapen. Een motorbike in Nairobi is trouwens wel even wat anders dan een motorbike in Ukunda… Het verkeer in de grote stad is gekkenwerk en daar doorheen zigzaggen met een motorbike is soms dus best spannend. Het voordeel van een motorbike in Nairobi is natuurlijk wel dat je dus overal langs de file rijdt, dus niet uren doet over een paar kilometer… Ook hebben alle motorbikes in Nairobi een helm voor hun passagier en een veiligheidsvestje en mogen zij slechts 1 passagier vervoeren, hier schijnt streng op gecontroleerd te worden door de politie. Nadeel is dat een motorbike in Nairobi heeeeeeel veel meer kost dan een motorbike in Ukunda….
Door de motorbike werd ik afgezet bij de bus die naar Rongai ging. Bij de eindhalte in Rongai kwam Arianne ons ophalen en samen liepen we via wat groente/fruit kraampjes naar haar huisje. Ze hadden daar gewoon aardbeien!!!! En niet eens duur! Die gingen dus mee, want aardbeien had ik al al heel wat jaartjes niet gehad! Lekker!!!!!
Lisa kon bij Arianne op de compound weer lekker spelen met de buurkindjes, Arianne maakte heerlijke pizza voor het avondeten, we kletsten lekker bij, de 3 kittens raasden ’s nachts over ons bed heen en ook Vanessa kwam de volgende dag even gezellig langs. Die bleek een straat verderop te logeren bij vrienden van haar. Kortom, ook weer een geslaagd dagje. Rond een uurtje of 4 hadden Vanessa en ik afgesproken richting town te gaan, zodat we daar ruim op tijd zouden zijn (de heenweg had ik over deze rit 45 minuten gedaan). Konden we nog even lekker ergens wat eten, voor we ons om 19.30 uur zouden moeten melden bij de bus. Dit hadden we dus verkeerd gedacht, want het verkeer stond hartstikke vast! Uiteindelijk zijn we na 19 uur maar ergens uitgestapt en in de stromende regen achterop een motorbike gestapt, want we waren nu wel erg laat. Precies om 19.30 uur kwamen we bij de bus aan. We melden ons, onze bagage werd in de bus gelegd en we konden nog even heel snel een hapje gaan eten, want de bus zou om 20 uur vertrekken. We konden dichtbij niet echt een hotelli vinden waar ze nog maaltijden hadden, dus na wat chapati en samosa afgehaald te hebben, maar weer snel terug naar de bus gegaan. Precies 20 uur zaten wij netjes in de bus te wachten op vertrek. Blijkbaar hadden meer mensen last gehad van de files en regen, want de laatste passagiers drupten 1 voor 1 binnen met motorbikes in de stromende regen en de bus vertrok dus ruim een half uur te laat. De terugweg verliep verder zonder problemen en we kwamen ’s ochtends alweer redelijk op tijd aan in Ukunda. 2 dagen later hoorde ik in het nieuws dat we net op tijd weg waren uit Nairobi. Door de aanhoudende regen, waren wegen overstroomd, een muur en een gebouw compleet ingestort…
Zaterdag hebben we mijn verjaardag hier in Ukunda nog even lekker overgevierd met een etentje aan het strand. Heerlijk gegeten bij Bidi Badu Beachbar en daarna werd er een groot kampvuur gemaakt op het strand, dus gezellig daarbij gaan zitten. Lisa is gewoon lekker op de bank bij Bidi Badu in slaap gevallen en toen we naar huis gingen gewoon rustig verder geslapen. Heerlijk!
Zondag zijn we nog even lekker gaan zwemmen bij een zwembad in een hotel met Vanessa en Bimba en dinsdag was de vakantie dan officieel voorbij en moest er weer heeeeeeeel vroeg opgestaan worden om naar school te gaan. Vandaag dus eindelijk even wat tijd om dit lange verhaal te schrijven, want Lisa zit weer heerlijk op school! ;)