De eerste week 11 tm 17 april

Mijn eerste week in Kenia was echt heel zwaar! De reis was fysiek nogal tegengevallen, voornamelijk doordat ik zo slecht had kunnen slapen, dus ben de eerste dagen echt verschrikkelijk moe geweest. Zowiezo maakt de zwangerschap me vrij moe, maar dat was echt extreem. De eerste dag (woensdag 11 april) hebben we behalve de double-room opruimen, schoonmaken en herinrichten met mijn spullen niet veel gedaan. We zijn even Ukunda ingeweest om wat te eten, maar that's it. Eigenlijk wilde Bimba die eerste dag al naar Mariakani om het huis te laten zien en zijn familie gelijk op te zoeken, maar dat had ik hem gelukkig vrij snel uit zijn hoofd gepraat. Daar had ik die eerste dag echt geen energie voor, om weer te gaan reizen.
Die donderdag (12 april) zijn we dus toch richting Mariakani gegaan om het huis te gaan bezichtigen en de familie weer te zien. Het weerzien van de familie was echt weer hartverwarmend. Macho (Bimba's jongste broertje) bleek al dagen gezegd te hebben dat hij het dorp niet uitwilde, want stel dat ik al kwam en hij er niet was. Nu kwam ik en was hij net toch met vriendjes even naar het bos gegaan om te jagen op vogels met zijn katapult. De vrouwen moesten er hard om lachen dat juist nu ik er was, hij er dus niet was. Snel rende er een jongen van het dorp naar het bos toe om Macho te vertellen dat ik er was. Binnen 10 minuten stond hij voor mijn neus en vloog me toch redelijk verlegen om mijn nek. De scholen hebben sinds de pasen weer vakantie tot en met 8 mei, dus alle kinderen van het dorp waren ook al uitgelopen. Masonko (zoontje van Bimba's oudste broertje) leek me niet meer te herkennen, maar toen de bananen te voorschijn kwamen die we meegenomen hadden, was hij niet bij me weg te slaan! Hahahaha.
Het huis ziet er al netjes uit, maar was eerlijk gezegd nogal een tegenvaller wat betreft hoever het was. Ik had begrepen dat dingen als wc en gootsteen, ramen en deuren al gekocht waren, maar dit bleek helemaal niet zo te zijn. Toen Bimba me het eerste prijskaartje had gestuurd heb ik hem meteen verteld dat ik zoveel geld niet had, dus dat we onze plannen moesten bijstellen. Misschien moesten we het huis hoe het nu was gewoon afbouwen en niet allemaal kamers bijbouwen etc. Maar ja, hoe goedbedoeld ook, Bimba wilde het allerbeste voor mij bouwen, dus had hij het oude huis laten neerhalen om opnieuw te beginnen met een mooi groot huis met alles erop en eraan. Er niet bij stilstaand, dat we dit dus niet kunnen afbouwen van mijn geld en we nu dus geen huis hebben dat af is. Zoals het een echte Keniaan betaamd, Hakuna Matata, het komt allemaal wel goed.... Nou niet dus... Die werkvergunning en een baan beginnen nu dus toch dringend te worden voor mij. Hopen dat dat toch niet te veel tijd gaat kosten. Mocht er iemand zijn die ons een lening wil doen om ons huis af te kunnen betalen en het niet erg vindt dat we het over zeer lange tijd verspreid terugbetalen (met een salaris van 50 euro per maand, kan dit namelijk niet zo snel), dan horen we dit heel graag!
Na een middagje Mariakani ging ik dus met nogal mixed feelings naar huis. Aan de ene kant blij om iedereen weer gezien te hebben, aan de andere kant teleurgesteld over het huis. Als het alleen om mij en Bimba zou gaan, zou ik het niet eens zo erg vinden, maar over 7 maanden hebben we een kindje. Ik zou dan toch graag in het huis in Mariakani zitten, zodat de familie mij kan helpen met die eerste periode. In Kenia heb je geen kraamhulp, consultatiebureau, lactatiedeskundige enz. Als ik daar geen huis heb, kan ik er ook niet met de baby zijn in die eerste periode, enz... Natuurlijk hebben we onze double-room hier in Ukunda, waar je prima kan zitten met je baby. Maar die hulp zal dan toch wel wat verder te zoeken zijn. In Mariakani heb ik het vertrouwen dat het wel goed zal komen, hier weet ik dat zo net nog niet. Zorgen, zorgen, zorgen.... Het was een pittige dag...
Vrijdag de 13de was de dag die volgde. Jaja, de 13de... En juist die dag hadden wij uitgekozen om ons huwelijk te regelen. Beginnende bij een kantoortje in Ukunda doorgestuurd naar Mombasa om daar ons bij het Registrar office te melden om ons aan te melden voor een Civil Marriage. Eerst bleek het natuurlijk lunchpauze te zijn. De vrouw waar we ons moesten melden was maar 10 minuten te laat. Daar de formulieren ingevuld, naar een andere verdieping kopieën van alle belangrijke papieren laten maken, door naar een ander kantoortje van de Registrar zelf, handtekeningetje na een gesprekje, identificatie met paspoort en ID-kaart, daarna weer terug naar het eerste kantoortje, 2000 KES betalen om het formulier officieel te laten maken, weer naar de Registrar (die net even weg was, dus moesten weer iets van 15 minuten wachten) voor een stempel en handtekening en het afspreken van een datum voor het officiële trouwen, door naar de Cashier om daar de 6500 KES te betalen, die er ook niet was, dus weer 15 minuten wachten, na het betalen weer naar het eerste kantoortje om alle papieren daar af te geven. Pfff.... een paar uur later, waarin we voornamelijk veel gewacht hebben, stonden we eindelijk buiten. 27 april moeten we beiden met een getuige en met de ringen om 9.30 uur bij de Registrar zijn om ons Civil Marriage te doen. Als we dan allebei Ja hebben gezegd zijn we dus officieel al getrouwd! 30 april zullen we dan gewoon in Mariakani het ceremoniële gedeelte van de bruiloft hebben met het feest. :D Na al dit geregel een eettentje opgezocht waar we al wel eens eerder zijn geweest en mijn vriendinnetje Esther eens gebeld. Die bleek momenteel vlakbij te zijn, dus die kwam ook richting dat eettentje! Hartstikke leuk dus! Zij is rond de 27ste ook nog in Mombasa, dus mijn getuige is geregeld! Al met al bleek vrijdag de 13de voor ons dus helemaal geen pechdag, maar een superdag! :D
Zaterdag was een rustig dagje waarbij ik eens langs ben geweest bij Kebene om daar iedereen weer eens te zien. De kinderen kwamen me weer allemaal blij gedag zeggen. Sommigen wisten mijn naam even niet meer, maar al snel voelde ik me er al weer helemaal thuis. Auntie Elizabeth was ook erg blij me weer te zien en schreeuwde het uit toen ze hoorde dat ik zwanger was en ging trouwen. Haar Engels is dan niet zo goed, maar die vrouw kan met haar gezicht zoveel zeggen! Na een paar uurtjes ben ik maar weer op pad naar huis gegaan. Ik was lopend richting Kebene gegaan, waarbij een buurjongetje even met me meegelopen was tot aan de airstrip, omdat ik de weg nog niet zo goed weet in de buurt van onze double-room. Nu de terugweg wilde ik het toch zelf proberen te vinden. Het is me bijna gelukt. Het begon goed, maar op een gegeven moment wist ik het even niet meer. Ik wilde ergens rechtdoor langs een huis lopen toen ik door de vrouwen voor het huis teruggeroepen werd: "Mama! Ndjo!" en er werd gewezen dat ik na het huis rechtsaf moest. Toen ik daar de hoek om kwam stond ik gewoon voor onze voordeur. Hahaha. Was het dus bijna gelukt!
Zowiezo zijn alle mensen hier in de buurt erg behulpzaam en lief voor me. In de double-room waar we nu zitten woont een gezin tegenover het middengangpad dat ons al vanaf dag 1 helpt. De eerste dagen haalden ze water voor ons, als Bimba daar geen tijd voor had, ze hebben de dag dat wij naar Mariakani gingen al onze was voor ons gedaan (wel tegen een beetje betaling, maar toch het was heel veel), de volgende dag toen ik de was afhaalde, kwam ze me ook helpen afhalen, ze helpen me met het schoonhouden van het stukje voor onze deur (zij vegen, ik schrob), toen wij gisteren laat thuis waren en ons water op was, maar het winkeltje waar je water kan kopen al dicht was, kregen we 2 jerrycans water van hun die we dan vanochtend weer voor hun gingen vullen, toen de stroom 's avonds uitgevallen was en ik niet anders dan een mini-maglite had, kwam de overbuurvrouw me een kaarsje brengen, zodat mijn hele kamer verlicht werd. Echt zo lief allemaal! Daarentegen ben ik dan weer van de wondverzorging. Heb al verschillende kinderen hier gehad (ook het zoontje van de overbuurvrouw) die hun voeten hadden opgehaald aan stenen (ze lopen natuurlijk veel op blote voeten), helemaal vieze, zanderige wondjes. Na een voetenbadje om de wond schoon te spoelen, desinfecteer ik de wondjes en plak er een pleister op met nog wat tape aan iedere zijde zodat er geen zand aan de zijkant doorheen kan komen. Dan moeten ze nog iets van slippers of schoenen aantrekken, want anders zit die pleister natuurlijk binnen no-time weer los. De kinderen lopen vervolgens rond alsof ze de koning te rijk zijn met zo'n fantastisch mooie pleister. Trots laten ze het zien aan hun moeder, die dan vervolgens even helemaal blij "asante sana" komt zeggen. Natuurlijk krijg je dan ook kinderen die met oude wondjes naar je toekomen, maar als het er goed uitziet, doe ik er niets aan. Mocht je er iemand nog nuttige dingen op willen sturen of meenemen als ie deze kant op komt, dan zijn pleisters (liefst waarmee je de gehele wond rondom kan afsluiten, maar anders met extra tape), desinfectiemiddel (betadine oid), steriele gaasjes, rolletje verband om een gaasje vast te zetten, maar vooral ook handschoentjes heel welkom! Vooral dat laatste vind ik nog wel eens lastig. Ik heb nu geen handschoenen, maar je weet hier natuurlijk maar nooit of een kind besmet is met HIV of niet. Ik ben dan ook echt heel voorzichtig als ik zo'n kind help. Probeer de huid niet zelf aan te raken, maar altijd iets van tissue ofzo te gebruiken. Je weet maar nooit hier hè.... (helaas zijn dit dingen waar je hier gewoon rekening mee moet houden)
Natuurlijk hebben we ook alweer de eerste persoon aan de deur gehad die vroeg om eten omdat ze anders zonder die dag gegeten te hebben naar bed zouden moeten gaan. Het gaat om de moeder van de huisbaas met een zoontje? van een jaar of 11. De vrouw is elke keer dat ik haar zie dronken, maar blijkbaar kan ze haar kind geen eten geven. Shit hé, dat is moeilijk! Ik had echt zoiets van, "nee, sorry, dan moet ze al haar geld maar niet aan alcohol besteden". Bimba wilde het kind helpen en heeft uiteindelijk een pak maismeel voor ze gekocht, met de mededeling dat het bij deze ene keer bleef.
Zondag was onze relaxdag. We hebben die dag echt serieus helemaal niets uitgevreten naast de normale dagelijkse klusjes (de was, de afwas, vegen). Heerlijk in de schaduw op een stoeltje buiten een tijdschriftje zitten lezen, middagslaapje doen, etc. Na die drukke, stressvolle week, was zondag echt een heerlijke dag!
Maandag zijn we vooral bezig geweest met het zoeken naar een goed gasfornuisje. We hadden er 1 uitgekozen bij Nakumatt, waar ons verteld werd dat alles erbij, behalve de gasfles en de slang. De ringetjes om de slang vast te maken en de regulator zouden we beneden krijgen. Niet dus. En die waren ook niet meer op voorraad om te kunnen kopen, de gasfles die we wilden was ook niet beschikbaar, we moesten een veel duurdere grotere gasfles kopen, dus uiteindelijk na een hoop leugens had ik zoiets van, zoek het maar uit, ik hoef deze al niet meer. Ik wilde hem teruggeven en mijn geld terug. Nou, dat heeft me even wat moeite gekost hé! 5 mensen probeerden me te overtuigen dat het allemaal makkelijk te regelen was in Ukunda en dat ik het gewoon moest proberen, eentje wilde zelfs wel met me meegaan om het te regelen. Ik bleef voet bij stuk houden. Op de bon stond dat ik binnen 7 dagen kon ruilen of mijn geld terug kon krijgen, dus dat wilde ik. Ondertussen was Bimba al naar Ukunda gegaan en had daar bij het enige gaspunt ook gehoord dat de gasfles die wij wilden daar ook niet verkocht werd, wel verkochten ze een kleine gasfles waar direct een brander op werd aangesloten en een ring opgezet kon worden zodat je pan erop kon staan. Deze was in totaal 2 en half keer zo goedkoop als wat we anders voor een werkend fornuisje hadden moeten betalen. Voor mij duidelijk genoeg dus. Ik hield nog steeds voet bij stuk, raakte redelijk in een slecht humeur, omdat die lui maar moeilijk bleven doen over het teruggeven van het geld. Had al gevraagd naar de supervisor, gewezen op wat er op de bon stond enz. maar het bleek allemaal wel erg moeilijk te zijn. Uiteindelijk was ik zo boos, dat ik daar met tranen in mijn ogen stond. Meteen veranderde de sfeer, ik ging nog even extra zielig doen door te zeggen dat ik zwanger was en deze stress echt niet goed was voor mijn baby (babies zijn hier heilig, dus als je zwanger bent wordt er heel voorzichtig met je omgegaan). Ik moest meteen gaan zitten en tot rust komen, ze zouden alles regelen. Enkele minuten later stonden er 2 mannen in nette broek en blouse met stropdas tussen de 5 werknemers van de Nakumatt. Na nog een paar minuten kwam de man die ik het eerst gesproken had naar me toe met een bon waarop stond dat ik een credit van het aankoop bedrag van het fornuis + gasslang had voor Nakumatt. Ik kon dit bedrag in de komende 2 maanden besteden bij de Nakumatt. Ze hadden al eerder gevraagd of ik geen creditbon wilde hebben en ik heb hen toen gezegd dat ik dat niet wilde, ik wilde gewoon mijn geld terug. Dus ook nu zei ik de man dat dit leuk was, maar niet was wat ik wilde, ik wilde mijn geld terug. Ik legde uit dat ik in Ukunda woon en niet veel bij de Nakumatt kom. Hij vroeg zich af waarom niet, want het kostte me toch maar 50 KES met de motorbike om hier te komen? Tja, ik heb geen baan en kan alles wat ik wil kopen in Ukunda zelf, dus hier heb ik niets aan. Ik wil gewoon mijn geld terug. Ik denk dat de man bang was dat ik weer ging huilen, want meteen liep hij naar een kassa en kon het geregeld worden. Hij had het waarschijnlijk van die mannen in die nette kleding toch nog moeten proberen. Nadat ik mijn geld gekregen heb, vroeg de man me nog of nu alles weer oké was. Ik bedankte hem en stapte buiten weer de matatu in richting Ukunda om daar bij Bimba het hele verhaal te vertellen en te laten zien dat ik het geld teruggekregen had. Bimba had daar niet zoveel vertrouwen in gehad, maar ja, ik ben nou éénmaal een doorzetter en een beetje misbruik maken van mijn zwangerschapshormonen vind ik in zo'n geval ook wel gerechtvaardigd hoor ;) We kochten de vele malen goedkopere gasfles met brander en kookring en stapten opgelucht te matatu in richting Ibiza, waar wij vlakbij wonen. Daar lieten we de gasfles even achter bij een kapper om nog even de village in te gaan voor de boodschappen voor het avondeten. Toen we voorbij een kleermaker kwamen besloten we even navraag te doen over een trouwjurk. We werden doorgestuurd naar een andere kleermaakster die wel trouwjurken maakte. Daar vertelden we wat we wilden en na wat tekenen, kleur uitzoeken, maten opnemen, sluier uitkiezen en betalen was mijn jurk besteld. Maandag 23 april kan ik hem al komen passen! Omdat ik zwanger ben en je natuurlijk nooit weet hoeveel je groeit in 1 à 2 weken, zal ze alles wat ruimer knippen, dat mocht het nodig zijn ze hem iets kan verstellen. En dat voor 6000KES! (1 euro = ca 118KES) Is weer eens wat anders dan in Nederland hè?! Alleen spannend of het straks echt helemaal volgens mijn wensen is. Ik hoop dat ze het allemaal goed begrepen heeft. Zodra ik een foto van de jurk heb, zal ik deze op facebook plaatsen.
Voor nu heb ik wel weer even genoeg getypt. Ik moet nog langs de bank om te proberen een bankrekening te openen en nog langs het postkantoor om de sleutels van Marieke op de post te doen. Ik zal proberen regelmatig een stukje op internet te plaatsen, maar vergeef me als dit niet regelmatig gebeurd. Zat andere dingen te doen hier ;)
In ieder geval probeer ik op mijn facebook af en toe wat te laten horen, zodat jullie een beetje kunnen zien dat ik nog leef en wat ik allemaal doe ;)
Voor nu Kwaherini!